رويكردي جامعه شناختي به نسبت دين و فناوري

دين و فناوري دو واقعيت تأثيرگذار در جهان امروز به شمار مي‌آيند كه رابطه اين دو در معرض تحولات نويني قرار گرفته كه مي‌توان آن را معرفت جديدي نسبت به ماهيت هر يك از آن‌ها دانست. در وضعيت پديدآمده و پيش‌رونده، قالب‌هاي نظري پيشين شكسته شده و زمينه‌هاي اصلاح چارچوب‌هاي انديشه‌ورزي در اين خصوص فراهم آمده‌ است. اين بررسي در دايره وسيع‌تري كه همان رابطة علم و دين باشد، قرار دارد و با توجه به ماهيت فناورانة علم جديد، رابطة دين و فناوري متأثر از رابطه مذكور بوده و فهم آن در گرو درك تاريخي و پيگيري زمينه‌هاي فراز و فرود روابط آن‌ها مي‌باشد. از اين رو تأمل در برآمدن علم و عقلانيت مدرن و روند همزيستي دين با علم و فناوري و چالش‌هاي آن، ما را در مسيري راهبردي قرار مي­دهد كه تحولات نوين و پيامدهاي آن به صورتي واضح و بدون ابهام در آينده محل اثر خواهد شد. تحولاتي كه روشن گردانيده كه نه دين آن چنان كه پنداشته مي‌شد، محدود، منزوي، بي‌فايده و ايستا است و نه آن طور كه تصور مي‌رفت، علم مطلق است. بلكه لازم است در ساحت انديشه ورزي و خرد اندوزي اين رابطه تبيين منطقي شود و از همسوئي اين دو، فصلي منطقي و اصولي بين هر يك ايجاد كرد.