اعتراضي به مدل شاخه‌اي براي زمان

An Objection to the Branching Model for Time

امكان استقبالي يك بحث قديمي ميان فلاسفه در طول تاريخ فلسفه بوده‌است. از يك سو، ارسطو معتقد است رخدادهاي آينده به امكان رخ مي‌دهند. از سوي ديگر، دئودوروس بر اين باور است آنچه در آينده رخ مي‌دهد، هم اكنون متعين شده است. دئودوروس استدلالي بر له جبرگرايي بر اساس چند فرضيه ارائه كرده‌است. منطقدانان و فلاسفه تلاش مي‌كنند تا با رد نخستين فرضيۀ دئودورس كه ضرورت گذشته است، جبرگرايي را رد كنند. با اين وجود، آنها تنها قرائت خاصي از اين فرضيه را بر اساس استدلال به نفع جبرگرايي قرون وسطي در نظر مي‌گيرند، در حاليكه فلاسفۀ ديگر قرائت عام از اين فرضيه دارند. يك استدلال جديد در اين مقاله به نفع جبرگرايي ارائه مي‌شود مشابه با استدلال قرون وسطي بر اساس قرائت عام كه بوسيلۀ سيستمهايي كه استدلال قرون وسطي را رد مي‌كنند، رد نمي‌شود. اين اشكال در برخي از ويژگيهاي مدلهاي شاخه‌اي براي زمان ريشه دارد. ما نشان مي‌دهيم اين ويژگيها چيست و چطور مي‌توان مشكلاتي را كه اين ويژگيها توليد مي‌كنند حل كرد.

Future Contingency has been an old debate between philosophers throughout history. On one hand, Aristotle thinks events of the future happen contingently. On the other hand, Diodorus believes what happens in the future is now determined. Diodorus has presented an argument for determinism based on a few premises. Logicians and philosophers try to avoid determinism by denying the first premise of Diodorus, which is the necessity of the past. However, they only regard a qualified version of this premise based on the medieval argument for determinism while some other philosophers consider this premise in a general way. A new argument shall be presented in this paper for determinism similar to the medieval one based on the general version of the premise which is not rejected by systems which reject the medieval argument. This flaw originates in a few properties of the branching model for time. We shall show what this property is and how it would be possible to resolve the problem this property creates.