خاستگاه سرمايه دارانه فشارهاي حقوق بشري عليه جمهوري اسلامي ايران

The Capitalist Origin of Human Rights Pressures on Islamic Republic of Iran

جمهوري اسلامي ايران طي چهار دهه اخير، فشارهاي مختلفي را براي تبعيت كامل از هنجارهاي حقوق بشر جهاني متحمل شده است. بررسي خاستگاه سرمايه‌دارانه چالش‌هاي حقوق بشري ايران و تحول ابزارهاي فشار عليه اين كشور مطابق با نظريه نئوگرامشي، مسئله اساسي مقاله حاضر است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه حقوق بشر نقش رهبري فكري و اخلاقي را در سرمايه‌داري جهاني دارد. در اين راستا، با تداوم مناسبات سرمايه‌دارانه پس از انقلاب اسلامي در ايران، استقلال نسبي روبناي سياسي، فرهنگي و حقوقي، به اين كشور امكان مخالفت و عدم تبعيت از رژيم حقوق بشر جهاني را مي‌دهد. همزمان با دگرگونيها در نظام سرمايه داري جهاني، فشارها عليه ايران ماهيت اقتصادي گرفته و هژمون سرمايه‌داري با دو ابزار زور (وضع و اجراي موثر تحريم‌ها از سوي دولت‌ها و سازمان‌هاي جهاني و منطقه‌اي) و رضايت (اقدامات شبكه حامي براي افزايش ريسك تجارت، چانه‌زني با شركت‌ها براي انصراف از كسب و كار و برقراري انواع مكانيسم ارزيابي حقوق بشري بر فعاليت‌هاي اقتصادي بين‌المللي با ايران) به ترغيب اين كشور در تبعيت از حقوق بشر جهاني مي‌پردازد.

Over past four decades, Islamic Republic of Iran has been subjected to various pressures to full compliance with the norms of universal human rights. The research problem in this article is study based on Neo-Gramscianism from capitalist origin of human rights pressures on Islamic Republic of Iran and transformation of the means of pressure on the country. The results show that human rights play a role of intellectual and moral leadership in global capitalism. In this way, with continuity of capitalist relations after the Islamic Revolution in Iran, relative independence of the political, cultural and legal superstructure allows it to oppose and disregard the global human rights regime. With developments in global capitalist system, the pressures on Iran have taken an economic form and capitalist hegemony with two means of force (impose and implementation of effective sanctions by governments and global and regional organizations) and satisfaction (supportive network measures to increase business risk, bargaining with companies to abandon business, and establish a variety of mechanisms for Human Rights Impact Assessment on international economic cooperation with Iran) persuade the country to abide by global human rights.