مقايسه گفتمان هسته‌اي در سياست خارجي دولت نهم و دهم با گفتمان انقلاب اسلامي

A Comparative Study Of Nuclear Policy of president Ahmadinejad with the Nuclear discourse Of The Islamic revolution in Iran

اين مقاله به بررسي گفتمان هسته‌اي در سياست خارجي دولت محمود احمدي‌نژاد و مقايسه آن با گفتمان انقلاب اسلامي مي‌پردازد. محقق با بهره‌گيري از نظريه تحليل گفتمان لاكلا و موف به ارائه مفصل‌بندي گفتمان هسته‌اي دولت احمدي‌نژاد و نحوه هژمونيك شدن آن مي‌پردازد، سپس نسبت آن را با گفتمان انقلاب اسلامي ﻣﺘﺄثر از مواضع آيت‌الله خامنه‌اي، رهبر انقلاب اسلامي بررسي مي‌كند. در طول اين سال‌ها، دولت اصول‌گراي احمدي‌نژاد، گفتمان هسته‌اي را با دال مركزي حق مسلم ملت ايران و با دال‌هاي پيراموني همچون فناوري بومي، مقاومت، پيشرفت اقتصادي، عدالت و استقلال مفصل‌بندي كرد. حاصل اين گفتمان پيشرفت‌هاي سريع فناوري هسته‌اي در كشور و البته در كنار آن تحريم‌هاي گسترده بين‌المللي و يك جانبه بود. اگر چه فشار تحريم‌ها باعث شد تا گفتمان هسته‌اي جديدي در كشور شكل گيرد، اما بدون شك گفتمان هسته‌اي دولت احمدي‌نژاد نقش ﻣﺆثري در پيشبرد سياست‌هاي كلان نظام در دهه نود داشت. در حالي كه برخي تحليل‌گران و يا جريانات سياسي تلاش كرده‌اند تا گفتمان هسته‌اي دولت احمدي‌نژاد را يك گفتمان مستقل از گفتمان انقلاب و در واقع يك گفتمان افراطي و غيرعقلاني معرفي كنند، يافته‌هاي اين مقاله نشان مي‌دهد گفتمان هسته‌اي دولت احمدي‌نژاد با گفتمان انقلاب اسلامي ﻣﺘﺄثر از مواضع رهبر انقلاب اسلامي و سياست‌هاي كلان نظام همسو بوده است.

This research investigates nuclear discourse of president Ahmadinejad and compares it with discourse of the Islamic revolution in Iran. The research method is discourse analysis and theory of Laclaue and Mouffe is used for analysis of the topic. The research explains how nuclear discourse of Ahmadinejad government is articulated and hegemonized then the research compares it with discourse of the Islamic revolution based on speeches of Ayatollah Khamenei the leader of the Islamic revolution in Iran. The research finds that articulation of nuclear discourse of president Ahmadinejad is accommodated discourse of the Islamic revolution in signifiers such as definite right of the Iranian nation, independence, justice, prestige, resistance, development, national technology and peaceful purposes. While some analysts have tried to introduce Ahmadinejad's nuclear discourse as a different discourse from the discourse of the revolution, and in fact an extreme and irrational discourse, the findings of this paper show that both two discourses have been in the same line