چالش ارتباط معنايي فواصل با محتواي آيات قرآن كريم

The Challenge of Semantic Connection of Distances with the Content of the Quranic Verses

قرآن كلام حكيم و حكيمانه است. اجزاي كلام حكيم در ارتباط با يكديگر قرار دارند. فاصله نيز در پايان آيه حتما بايد در پيوند معنايي وثيق با محتواي ماقبل خود باشد. اين ارتباط گاه زودياب و گاهي نيز ديرياب و نيازمند تأمل و تفكر است. اما در مواردي دشوارياب و به چالشي در تفسير آيه تبديل مي شود. در اين مقاله درصدد يافتن وجوه و چرايي اين چالش و آن گاه در پي يافتن راه حل هايي براي برون رفت از آن هستيم. سه وجه چالش را مي توان در عدم تناسب صدر و ذيل آيه، اطناب و ترادف و دوگانگي و تضاد در فرجام آيه جستجو كرد. براي برون رفت از چالش نيز بايد علاوه بر وسعت بخشيدن به محدوده تفكر و تدبر، به سياق آيات، جزئيات و ريزه كاري هاي معنايي واژه ها و ساختار الفاظ توجه بيشتري نمود. اين بحث در نشان دادن انسجام و تناسب اجزاي آيات قرآن با يكديگر بسيار راهگشا و ضروري بوده و البته كمتر نيز به آن پرداخته شده است.

The Quran is a wise book from The Wise (Ḥakīm). Components of a wise writing are in connection with each other. Hence Distance (fāṣilah: pl. fawāṣil), as the most important part of a verse, must be connected in a close meaning with its previous verse. Reaching this communication sometimes is easy and sometimes difficult which requires deep thought and contemplation; In some cases, it makes a challenge in the Quran exegesis. The present paper aims to find the aspects and causes of this challenge and then looks for solutions of the current crisis. Three aspects are “mismatch between the beginning and the end of a verse”, “redundancy and sequence”, and “the duality and contradiction at the end of a verse”. To overcome the challenge, in addition to broadening the scope of thinking and contemplation, the content (sīāḳ) of verses, semantic details and intricacies of a verse, and the structure of words should be regarded as well. This topic shows solidarity and harmony between the parts of the Quranic verses, which had not been studied before.