پديد آورندگان :
رودساز، حبيب دانشگاه علامه طباطبائي , شادمهري، نيكتا دانشگاه علامه طباطبائي , سيد موسوي، حسن دانشگاه آزاد اسلامي
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: مشاركت الكترونيك كاربرد فناوري‌هاي اطلاعاتي و ارتباطي در فرايند خط‌مشي‌گذاري و تصميم‌گيري‌هاي عمومي، است كه با پيشرفت روزافزون فناوري‌هاي اطلاعات و ارتباطات در كشور و تقاضاي رو به رشد شهروندان براي دخالت مستقيم در امور خط‌مشي گذاري مطرح گرديده است. هدف پژوهش حاضر، ارائه الگوي توسعه مشاركت الكترونيك در ايران است .
روش: رويكرد پژوهش حاضر كيفي و راهبرد بكار گرفته شده نظريه داده‌بنياد است، جامعه آماري اين پژوهش شامل استادان دانشگاه، پژوهشگران خط مشي‌گذاري عمومي و مديران اجرايي در زمينه طرح‌هاي توسعه دولت الكترونيك است و نمونه‌گيري به‌روش غيرتصادفي و تركيب گلوله‌برفي و نظري انجام شد. بدين منظور 15 مصاحبه عميق و نيمه‌ساختاريافته با خبرگان حوزه و 5 سند و گزارش مرتبط مطالعه شد. تحليل يافته‌ها با كمك نرم‌افزار مكس كيو.دي.اي[1] ويرايش 12 انجام شد.
يافته‌ها: تحليل يافته‌ها در سه فرايند كدگذاري باز، محوري و انتخابي براساس روش «اشتراوس و كوربين» منجر به ظهور 1922 كد باز، 435 مفهوم انتزاعي در قالب 28 مقوله اصلي شد كه در مرحله كدگذاري محوري، روابط بين اين مقوله‌ها با استفاده از پارادايم كدگذاري محوري تبيين شد و درنهايت با كدگذاري انتخابي، 6 قضيه نظري اصلي به‌دست آمد.
نتايج: نتايج پژوهش نشان مي دهد كه توسعه مشاركت الكترونيك در ايران شامل توسعه سه مؤلفه خط‌مشي مشاركت الكترونيك، سيستم مشاركت الكترونيك و چرخه مشاركت الكترونيك در خط‌مشي‌گذاري عمومي است. از مهمترين گزاره‌هاي نظري به‌دست‌آمده مي‌توان به ضرورت اتخاذ راهبرد پذيرش و گفتمان‌سازي در شكل‌گيري خط‌مشي مشاركت الكترونيك در ايران ازطريق مشاركت همه بازيگران توسعه مشاركت الكترونيك و در نظر گرفتن ملاحظات آنها در طراحي و توسعه سيستم مشاركت الكترونيك در كل چرخه مشاركت الكترونيك اشاره كرد. همچنين مي‌توان گفت در صورت توسعه مشاركت الكترونيك در ايران مي‌توان انتظار داشت پيامدهايي چون جامعه مشاركت‌جو، حكمراني مشاركتي و درنهايت توسعه پايدار مبتني بر مردم تحقق يابند كه گامي اساسي براي تحقق مردم‌سالاري ديني واقعي در كشور به‌شمار مي‌آيند.
چكيده لاتين :
Background and aim: Electronic participation is the application of information and communication technologies in the process of public policy making and decisionmaking, which has been raised with the advent of ICTs in the country and the growing demand of citizens for direct involvement in policy-making. The purpose of this study is to present an electronic participation development model in Iran.
Method: The present research is a qualitative research methodology and a data base research methodology. The statistical population of this research includes university professors, public policy makers and executive directors in the field of e-government development plans. Sampling was conducted using non-random methods and a combination of bullet and theoretical. For this purpose, 15 deep and semi-structured interviews with field experts and 5 related documents and related reports were studied. Analysis of the findings was done with the help of Max-CWD software version 12.
Findings: The analysis of the findings in three open, axial and selective coding processes based on the Strauss and Corbin method resulted in the appearance of 1922 open source, 435 abstract concepts in the 28 main categories, which,
in the pivotal coding step, the relationships between these categories using the paradigm The axial coding was explained, and eventually, 6 theoretical theorems were obtained by selective coding.
Conclusion: The results of the research indicate that the development of electronic participation in Iran includes the development of three components of the e-participation policy, the electronic partnership system and the electronic
participation participation cycle in general policy. One of the most important theoretical propositions is the need to adopt an acceptance and discourse strategy in formulating the policy of electronic participation in Iran through the participation
of all actors involved in the development of e-participation and considering their considerations in the design and development of the e-participation system in the entire electronic partnership cycle. It can also be said that in the development of e-participation in Iran, it would be possible to realize the implications of participatory society, participatory governance and, ultimately, sustainable development based on people, which is an essential step in realizing the true religious democracy in the country.
