بررسي جامعه ‌شناختي رابطۀ الگوهاي دينداري با انواع مداراي اجتماعي در بين دانشجويان دانشگاه شيراز

هدف: مطالعه حاضر بررسي جامعه‌ شناختي رابطۀ الگوهاي دينداري و انواع مداراي اجتماعي در بين دانشجويان دانشگاه شيراز در سال تحصيلي 94-1393 بوده است. روش:روش اين پژوهش، كمّي از نوع پيمايش و ابزار بررسي، پرسشنامه بر اساس مقياس پنج درجه‌اي ليكرت است. با استفاده از فرمول كوكران حجم نمونه 376 نفر معين شد. براي تبيين مدارا از نظريه اينگلهارت به عنوان چارچوب نظري استفاده شد. پايايي سازه‌ها با استفاده از آلفاي كرونباخ بالاي 70/0 برآورد شد و همچنين اعتبار آن نيز از طريق كارشناسان مورد تأييد قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده‌ها در سطح آمار استنباطي (تفاوت ميانگين، همبستگي پيرسون و رگرسيون) با استفاده از نرم‌افزار آماري اس.پي.اس.اس. انجام گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان مي‌دهد كه مدارا با سن، جنس، مدت حضور در دانشگاه و گروه تحصيلي رابطۀ معناداري دارد. همچنين تحليل رگرسيوني بيانگر آن است كه كساني كه بُعد مناسكي دينداري در آنها قوي‌تر است، مداراي كمتري دارند. اما در مقابل، كساني كه الگوي اخلاق‌گرايي در آنها برجسته‌تر است، از مداراي بالاتري برخوردارند. در نهايت، با ورود هشت متغيّر، واريانس تببين‌شده به 3/10 درصد رسيد.  نتيجه‌گيري: با توجه به افزايش مدارا با افزايش ميزان گرايش به الگو‌هاي اخلاق‌گرا و عرفان‌گراي ديني، پيشنهاد مي‌شود روي الگوي اخلاق‌گراي ديني بيش از پيش سرمايه‌گذاري شود؛ زيرا اين الگو نه تنها به مداراي اجتماعي بيشتر منجر شده، بلكه واجد پيامدهاي اخلاقي مثبت ديگري نيز خواهد بود.