مقايسۀ اثربخشي دو برنامۀ آموزشي تاب‌آوري و مهارتهاي ارتباطي بر سازگاري زناشويي دانشجويان

هدف: اين پژوهش به دنبال مقايسۀ اثربخشي دو برنامۀ آموزشي تاب‌آوري و مهارتهاي ارتباطي بر سازگاري زناشويي بود. روش:روش پژوهش، آزمايشي و طرح آن پيش‌آزمون و پس‌آزمون چندگروهي بود. جامعۀ آماري پژوهش حاضر، شامل زوجين دانشجوي شهرستان ساوه بود كه تا سال 93 مدت يك تا هفت سال از زندگي زناشويي آنها مي‌گذشت. نمونه شامل 72 نفر با سازگاري پايين بود كه طي يك فراخوان عمومي به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در پژوهش، شامل پرسشنامۀ سازگاري زناشويي اسپانير بود. براي تحليل داده‌ها از آزمون تحليل كواريانس تك متغيّري و چند متغيّري استفاده شد. يافته‌ها:نتايج حاصل از تحليل كواريانس نشان داد كه ميزان سازگاري زناشويي در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل، افزايش داشته است. مقايسۀ دو روش آموزشي نشان داد كه روش آموزش مهارت ارتباطي با اختلاف كمي نسبت به روش تاب‌آوري، در افزايش سازگاري زناشويي اثربخش‌تر بوده است. نتيجه‌گيري: آموزش مهارتهاي ارتباطي و تاب‌آوري، هر دو باعث افزايش سازگاري زناشويي شده است. لذا براي بهبود سازگاري زوجين، پيشنهاد مي‌شود هر دو برنامه مدّ نظر قرار گيرد