بررسي ارتباط نگرش و التزام عملي به نماز با ميزان شادكامي دانشجويان(مطالعۀ موردي: دانشجويان دانشگاه محقق اردبيلي)

هدف: هدف اصلي اين پژوهش، بررسي رابطۀ نگرش و التزام عملي به نماز با ميزان شادكامي دانشجويان دانشگاه محقق اردبيلي در سال تحصيلي 96-95 بود. روش: جامعۀ آماري اين مطالعه را كليۀ دانشجويان دختر و پسر دانشگاه محقق اردبيلي تشكيل مي‌دهند كه از بين آنها، 240 نفر به عنوان نمونۀ پژوهشي با روش نمونه‌گيري تصادفي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. براي گردآوري اطلاعات، پرسشنامۀ نگرش و التزام عملي به نماز و مقياس شادكامي آكسفورد روي نمونۀ پژوهش اجرا شد. با توجه به فرضيه‌ها و سؤالات پژوهش، براي تجزيه و تحليل نتايج از آزمونهاي آمار توصيفي(فراواني، درصد، ميانگين و انحراف معيار) و آمار استنباطي(آزمون همبستگي پيرسون و آزمون تي مستقل) استفاده شد. يافته‌ها: بين نگرش و التزام عملي به نماز و تمامي ابعاد آن با ميزان شادكامي دانشجويان رابطۀ مثبت معناداري وجود دارد (P 0.001)؛ بدين معني كه هر چه التزام عملي دانشجويان به نماز بيشتر باشد، ميزان شادكامي آنان افزايش پيدا مي‌كند. نتايج حاصل از تحليل رگرسيون چندگانه نيز نشان داد كه 19/4 درصد از واريانس شادكامي، به وسيلۀ نگرش و التزام عملي به نماز تبيين مي‌شود. همچنين تفاوت معناداري در متغيّرهاي پژوهش بر اساس جنسيت دانشجويان يافت نشد. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي مطالعۀ حاضر مبني بر ارتباط نگرش و التزام عملي به نماز با شادكامي، مي‌توان با احياي نماز و عمل به اين فريضۀ الهي، موجبات ارتقاي بهزيستي رواني و شادكامي دانشجويان را مهيا ساخت.