مطالعۀ نقش واسطه‌اي خودمهارگري در رابطۀ بين دينداري با شادكامي

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي رابطۀ بين دينداري با شادكامي دانشجويان به واسطۀ خودمهارگري آنان بود. روش: روش پژوهش، همبستگي است. جامعۀ آماري پژوهش، كليۀ دانشجويان ساكن خوابگاه دانشگاه الزهرا در سال تحصيلي 95-1394 به تعداد 2345 نفر بودند كه از ميان آنان 300 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي به عنوان نمونه انتخاب شدند. دانشجويان در اين پژوهش به پرسشنامۀ خودمهارگري رفيعي هنر(1390)، پرسشنامۀ دينداري خداياري‌فرد(1388) و پرسشنامۀ شادكامي آكسفورد(1989) پاسخ دادند. پايايي كلي هر يك از پرسشنامه‌ها در اين پژوهش به ترتيب 0/92، 0/98و 0/93 به دست آمد. روايي پرسشنامه‌ها به كمك نظر متخصصان و اساتيد روان‌شناسي در حد مطلوب گزارش شده است. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار ليزرل و به كارگيري آمار توصيفي و استنباطي صورت گرفته است. يافته‌ها: يافته‌هاي حاصل از معادلات ساختاري نشان داد كه مدل مدّ نظر، داراي برازش خوبي است و اثر مستقيم دينداري بر خودمهارگري و اثر غير مستقيم دينداري به واسطۀ خودمهارگري بر شادكامي مثبت و معنادار و اثر مستقيم دينداري بر شادكامي مثبت و غير معنادار است. نتيجه‌گيري: نتايج به دست آمده از اين پژوهش نشان مي‌دهد كه خودمهارگري، واسطه‌اي مناسب بين دينداري با شادكامي دانشجويان است؛ به اين معنا كه به هر ميزان دينداري دانشجويان بالاتر رود، خودمهارگري افزايش مي‌يابد و اين موجب افزايش شادكامي در ميان آنان مي‌شود.