رابطۀ دلبستگي به والدين و همسالان و بخشش: بررسي نقش واسطه‌اي بلوغ عاطفي

هدف: پژوهش حاضر به دنبال بررسي نقش واسطه‌اي بلوغ عاطفي در ارتباط بين دلبستگي به والدين و همسالان و بخشش بود. روش:پژوهش حاضر از نوع همبستگي و مدل تحليل مسير بود. شركت‌كنندگان اين پژوهش، 280 نفر (174 دختر و 106 پسر) از دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه شيراز بودند كه به شيوۀ خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي استفاده‌شده در پژوهش، شامل پرسشنامۀ دلبستگي به والدين و همسالان(آرمسدن و گرينبرگ، 1987)، پرسشنامۀ بلوغ عاطفي(سينگ و بهارگاوا، 1974) و مقياس بخشش تامپسون و همكاران(2005) بود. براي تعيين پايايي پرسشنامه‌ها از روش آلفاي كرونباخ و براي احراز روايي مقياسها از روش تحليل عوامل استفاده شد. شواهد، مؤيّد پايايي و روايي مطلوب مقياسها بود. به منظور بررسي مدل پژوهش، از مدل معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها: دلبستگي به والدين، هم به صورت مستقيم و هم غير مستقيم و از طريق ابعاد بلوغ عاطفي، پيش‌بيني كنندۀ بخشش است؛ به اين صورت كه دلبستگي به والدين به واسطۀ بلوغ عاطفي، بخشش را به صورت مثبت پيش‌بيني مي‌كند. دلبستگي به همسالان نيزاز طريق بلوغ عاطفي توانست بخشش را پيش‌بيني كند. نتيجه‌گيري: روابط عاطفي با افراد مهم زندگي، به واسطۀ بلوغ عاطفي، تأثير بسزايي در بخشش خود و ديگران دارد