جايگاه زيبايي‌شناسي در تعالي تربيت ديني

با توجه به اين‌كه رويكردهاي موجود در تعيين اهداف غايي نظام تعليم و تربيت ايران بر اساس آموزه‌هاي اسلامي است، بحث درباره تربيت اسلامي و واقعيت‌هاي تعالي‌بخش آن در پژوهش‌هاي علوم تربيتي اهميت بسزايي دارد. هدف اين پژوهش تبيين جايگاه زيبايي‌شناسي و ادراك زيباشناسانه در تعالي و تحقق تربيت ديني است. روش پژوهش توصيفي ـ‌ تحليلي است. منظور از تحليل، جستجوي ارتباط ميان مفاهيم مختلف و بازشناسي روابط و شبكه هاي مفهومي است. براي اين منظور ابتدا مفهوم تديّن و تربيت ديني و رويكردهاي آن و در گام بعدي، مفهوم زيبايي‌شناسي و ماهيت ادراك زيباشناسانه و نظريه هاي مرتبط با ادراك زيباشناسانه و تربيت زيباشناسي مطرح شده و در پايان، روابط مفهومي كه نشانگر جايگاه زيبايي‌شناسي در تعالي تربيت ديني مي‌باشند، مورد بحث قرارگرفته است. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه بر اساس شبكه‌هاي مفهومي آشكار شده ميان مؤلفه‌هاي تربيت ديني و مؤلفه‌هاي زيبايي‌شناسي، به كارآوريِ مؤلفه‌هاي زيبايي‌شناسي به‌عنوان بخش مهم ارزش‌شناسي در فرآيند تربيت، مي تواند زمينه ي تقويت مؤلفه‌هاي تحرك دروني، تجربه دروني و التزام دروني را فراهم سازد. لذا براي انجام موفقيت‌آميز فرآيند تربيت ديني علاوه بر علمِ معلمي، توجه به فرايندهاي زيبايي‌شناسي نيز شرطي لازم است.