تبيين دوران كودكي در رويكرد برساخت‌گرايي اجتماعي (تحليلي واسازانه درباره دوران كودكي)

هدف اين پژوهش، تبيين دوران كودكي بر اساس رويكرد برساخت‌گرايي اجتماعي است. اين كار با روش واسازي انجام‌شده است. واسازي، تحليل و بازخواني هر موضوعي از طريق مركززدايي از آن و يافتن جنبه‌هايي از موضوع است كه معمولاً ناديده گرفته مي‌شود. به‌طوركلي، نظريه‌هاي دوران كودكي به دو دسته قابل‌تقسيم هستند: نظريه‌هاي رشد كه دوران كودكي را دوراني طبيعي و جهان‌شمول مي‌دانند و نظريه‌هايي كه دوران كودكي را برساخته‌اي اجتماعي در نظر مي‌گيرند. با به چالش كشيدن مفاهيم مندرج در ديدگاه رشدي، فضا براي به ميدان آمدن ديدگاه برساخت‌گرايي اجتماعي هموار گرديد. بر اساس رويكرد برساخت‌گرايي اجتماعي، كودكي يك پديده اجتماعي است. مركزيت يافتن رويكرد برساخت‌گرايي اجتماعي دلالت‌هايي براي تعليم و تربيت دارد؛ بدين ترتيب كه تعليم و تربيت بيش‌از پيش ماهيتي اجتماعي-فرهنگي به خود مي‌گيرد. دانش و به‌تبع آن، محتواي دروس نيز ماهيتي اجتماعي- فرهنگي پيدا مي‌كند و تحت تأثير ديگر قطب‌هاي آموزش، يعني معلم و ديگر عوامل نهاد آموزش‌وپرورش، ساخته مي‌شود. فرايند اجتماعي- فرهنگي ساخت دانش، منجر به ترجيح رويكردهاي مشاركتي در آموزش مي‌شود. در كنار همه اين‌ها، تكثرگرايي در حوزه محتوا و روش موجه دانسته مي‌شود.