نگاهي حقوقي به حضانت اطفال

حضانت در لغت به معناي پروردن و پروراندن است. ريشه اين واژه، حضن است كه در آغوش گرفتن مادر(فرزندش را) و چسباندن او به سينه اش اطلاق مي شود،كه كنايه از نگهداري و تربيت جسمي و روحي كودك است. حضانت نوعي ولايت و سلطنت بر كودك و مجنون به منظور نگهداري و تربيت آنهاست. اين امر از حقوق و تكاليف والدين به شمار ميرود. موضوع حضانت از مباحث پيچيده حقوق خانواده است. حضانت نگهداري و تربيت اطفال است به گونه اي كه صحت جسماني و تربيت وي با توجه به نيازمندي هاي حال و آينده او، و وضع و موقعيت والدين طفل تامين ميگردد. مساله حضانت و اولويت هريك از پدر و مادر براي نگهداري و سرپرستي و ملاقات آنان با طفل زماني مطرح است كه آنها از هم جدا ميشوند. در قانون ايران حضانت همان نگهداري و تربيت اطفال است و مواد 1168 تا 1179 قانون مدني اختصاص به حضانت دارد. و در قانون حمايت از خانواده هم از ماده40تا47 اختصاص داده شده. هنگامي كه اساس خانواده به هم مي ريزد و كانون جوشان مهر و محبت به جايگاهي براي گروكشي و انتقام گيري از يكديگر تبديل مي گردد، يا زماني كه مرگ گريبان يكي از والدين را مي گيرد، مهمترين چالش پيش روي خانواده سرنوشت كودكان مي باشد. حضانت در درجه اول حق و تكليف طبيعي و قانوني پدر و مادر است كه طفل را به دنيا آورده اند، اين تكليف تا زماني طفل به سن بلوغ نرسيده باقي است. حضانت را بايد به كسي واگذار كرد كه شايستگي و توانايي براي انجام اين كار را داشته باشد