ﭘﮋوﻫﺸﯽ ﭘﯿﺮاﻣﻮن روش ﺗﻔﺴﯿﺮي ﻃﺒﺮي ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ دﯾﺪﮔﺎه ﻫﺎي آﯾﺖ اﷲ ﻣﻌﺮﻓﺖ و ذﻫﺒﯽ

دانش تفسير در ميان علوم اسلامي يكي از ارجمندترين علوم است كه با آيات قرآن پيوند مي‌خورد. هر مفسري در تفسير، روش و منهج خاصي دارد كه در تفسير آيات براي فهم مدلول كلام از آن كمك مي‌گيرد. بر اين اساس، دانستن شيوه و روش تفسير مفسران، موجب گشودن راهي در مسير شناخت نوع تفسير و در نهايت فهم صحيح از تفسير مورد نظر است. در اين راستا پژوهش حاضر به بررسي روش تفسيري در جامع‌البيان طبري با تكيه بر دو كتاب ارزشمند «تفسير و مفسرون» ذهبي و «تفسير و مفسران» معرفت پرداخته است. جامع‌البيان طبري را مي‌توان از زمره تفاسير مأثور- روايي- دانست كه مفسر آن تبحر و تسلطي كم نظير در حديث و تاريخ دارد. در عين حال با بررسي‌هاي به عمل آمده، اين نتيجه بدست مي‌آيد كه اين اثر داراي نواقصي چون؛ تكرار بيش از حد، نقل احاديث بدون بررسي، نقد سندي و رجالي در اكثر موارد و نقل اسرائيليات بدون هيچ واكنشي در درستي و نادرستي آن‌ها مي‌باشد. ضمن اين‌كه داراي مزايايي چون؛ نقل اختلاف قرائات، نقد و بررسي آن‌ها در اكثر موارد، جرأت در اظهار نظر فقهي و اتخاذ فتوا در ذيل آيات‌الاحكام نيز هست.