شروط محدودكننده و نقش آنها در معاهدات بين‌المللي

Limiting Clauses and their Role in International Treaties

حاكميت دولت‌ها در حقوق بين­الملل حاكي از وضعيت دوگانه­اي است؛ از طرفي آموزه‌­ هاي كلاسيك حقوق بين‌­الملل در خصوص حقوق معاهدات مانند التزام به معاهدات بين­‌المللي و حاكميت قانون با اعطاي اختيارات مطلق به دولت‌ها در حفظ منافع ملي در تزاحم‌اند و از طرف ديگر، در مواقع خاص و بحراني و نيز به‌سبب ماهيت بعضي از معاهدات بين­‌المللي لاجرم بايد اختياراتي را براي دولت‌ها در جهت حفظ منافع ضروري لحاظ ­كرد. براي حل اين وضعيت دوگانه و آشتي ميان همكاري بين‌المللي و يكجانبه‌گرايي‌ دولت‌ها، شروطي با عنوان «شروط محدودكننده»در حقوق بين‌الملل پذيرفته شده است. اين شروط سازوكاري را ايجاد مي‌كنند كه به مشاركت دولت‌ها در گسترش نظم حقوقي و انعقاد معاهدات بين‌المللي كمك مي‌كند و در عين حال به هنگامي‌كه دولت در معرض خطر فوقالعاده قرار دارد، اختيار و آزادي عملي را براي رهايي آن­ از تعهدات بين‌المللي، پيش بيني مي‌كند.

The State sovereignty in international law refers to a dual situation: on one hand, the classic teachings of the international law on the law of treaties such as commitment to international treaties and the rule of law by granting unconditional freedoms to States are in conflict with maintaining of the national interests and the other hand, in critical and certain situations and also because of the nature of some of the international treaties, some authorities must be considered for States to preserve their essential interests. To solve this dual condition and reconciliation between international cooperation and unilateralism of the States, Clauses named "Limiting Clauses" were accepted in international law. These clauses create the mechanism which helps to the participation of States in expanding the legal order and concluding of international treaties and also predicts authority and practical freedom for releasing of the State from international commitments when it is facing a super danger.