عوامل اقتصادي و اجتماعي مؤثر بر طلاق در ايران با تأكيد بر ادوار تجاري، آموزش و اشتغال زنان

The Impacts of Economic and Social Factors on Divorce Rate in Iran with Emphasis on Business Cycles, Women's Education and Employment

در مقاله حاضر، به نقش عوامل اقتصادي و اجتماعي موثر بر طلاق در ايران پرداخته شده است. از ويژگي­هاي اين مطالعه بررسي موضوعاتي چون آثار آموزش، اشتغال زنان و نقش ادوار تجاري در رفتار طلاق است كه در ادبيات نظري و تجربي با ابهام روبروست. روش تحقيق، استفاده از الگو­ي داده‌هاي تركيبي (پنل) بر اساس داده‌هاي استاني كشور طي دوره 1394-1386 است. نتايج برآورد الگو، رابطه مثبت بين بيكاري و تورم را با نرخ طلاق مورد تأييد قرار مي‌دهد. همچنين، بررسي رفتار طلاق در چرخه‌هاي تجاري كشور نشان مي‌دهد كه در ايران طلاق، داراي رفتار مخالف چرخه ­اي است. از سوي ديگر بر اساس تحليل عوامل اجتماعي طلاق، افزايش اشتغال زنان با تحصيلات عالي، نرخ طلاق را كاهش مي‌دهد. به عبارت ديگر اشتغال زنان تحصيلكرده در ايران، با كاهش مشقت اقتصادي باعث ثبات بيشتر خانواده شده ­است.

This paper investigates the role of socioeconomic factors in the divorce rate, with emphasis on business cycles, women’s education and employment which have ambiguous impacts in the literature. For this purpose, the empirical model is estimated by using the panel data econometrics, based on the data for 30 provinces of Iran over the period of 2007-2015. According to the results, inflation and unemployment rates have positive impacts on divorce rate and also, the business cycle effects in divorce indicate that the divorce in Iran has counter-cyclical behavior. The impacts of social factors on divorce show that educated women’s employment is positively related to marital stability through the reduction of family economic strain.