تحليل مكاني همجواري در كاربريهاي صداساز از منظر آسايش صوتي در كلان‌شهر اهواز

آلودگي صوتي يكي از معضلات رو به افزايش زيست­ بوم­هاي شهري است كه با سلب آسايش صوتي از شهروندان، به عنوان عاملي زيان­آور براي سلامتي روحي، رواني و جسمي شناخته‌شده است. اهواز كه به عنوان كانون شهري استراتژيك غرب ايران و شهري چندنقشي در مقياس ملي شناخته مي‌شود، به دليل گسترش فضايي، الگوي استقرار صنايع سنگين و كارگاه­ها، عبور خط راه‌آهن سراسري از درون بافت شهر، استقرار فرودگاه و پايانه­ هاي بين­ شهري و درون بافتي، وجود هسته­ هاي پراكنده خدماتي- تجاري و دلايل متعدد ديگر، از شهرهاي با تعداد بالاي آلاينده ­هاي صوتي و ميزان پايين آسايش صوتي محسوب مي‌شود. نارضايتي شهروندان از حجم بالاي آسايش صوتي، جمعيت گريزي و كاهش قيمت زمين شهري در بخش‌هاي با تراز بالاي صوتي از مهم‌ترين پيامدهاي آلاينده‌هاي صوتي در كلان‌شهر اهواز است. اين در حالي است كه استانداردهاي مطلوب همجواري، يكي از ابعاد مغفول در برنامه­ ريزي كالبدي شهرها جهت مديريت آسايش صوتي است. بر اين اساس پژوهش حاضر با رويكردي مكاني، به دنبال تحليل الگوي همجواري كاربري­ هاي صداساز در شهر اهواز است. اين پژوهش از نظر ماهيت، توصيفي- تحليلي و از نظر هدف، كاربردي است. در اين تحقيق، پس از تعيين كاربري­هاي منتخب و پياده­سازي اصول همجواري از بعد آلايندگي صوتي در محيط نرم­افزار GIS و تركيب آن با مدل دلفي فازي، نقشه الگوي همجواري كاربري اراضي استخراج شده است. نتايج استخراج داده‌ها از نقشه نهايي نشان داده است كه؛ ناحيه دو از منطقه يك با ضريب (857 /0) و ناحيه پنج از منطقه يك با ضريب (792 /0) بالاترين ضريب همجواري ناسازگار و كم‌ترين ميزان آسايش صوتي را داشته­اند. همچنين كمترين ميزان همجواري ناسازگار مربوط به ناحيه چهار از منطقه پنج با ضريب (015 /0) و ناحيه چهار از منطقه دو با ضريب (016 /0) مي­باشد.