تحليل الگوي فضايي شاخص هاي منطقه اي محروميت روستايي (مورد مطالعه: شهرستان پلدختر)

زلزله اندازه­گيري محروميت واحدهاي جغرافيايي در بسياري از كشورها، تبديل به اولويت توسعه روستايي شده است. هدف پژوهش، تحليل الگوي فضايي محروميت روستايي شهرستان پلدختر بر اساس شاخص­هاي منطقه­اي مي­باشد. تحقيق حاضر از نظر هدف، كاربردي، روش انجام آن توصيفي- تحليلي است. جامعه آماري خانوارهاي روستايي شهرستان پل‌دختر مي­باشد (11289N=). از طريق فرمول­كوكران و روش نمونه­گيري سهميه­اي، 400 خانوار به عنوان نمونه انتخاب شد. ابزار گردآوري داده­ها، پرسش­نامه و سالنامه ­هاي آماري مي­باشد. از آزمون رتبه ­اي هم-انباشتگي نامحدود اكتشافي (جوهانسن) براي شناسايي شاخص­ها، براي بررسي محروميت مناطق مختلف از آزمون­هاي تعقيبي (Post Hoc)، و براي ارائه الگوي فضايي محروميت از نرم­افزار GIS استفاده شد. يافته ­ها نشان داد كه از هيجده شاخص موردنظر، يازده شاخص در سطح پاييني قرار دارند. از اين تعداد، سه شاخص درآمد و پس­انداز (2019 /0)، مالكيت (120 /0) و مسكن (114 /0) مربوط به بعد اقتصادي، سه شاخص آموزشي (147 /0)، بهداشتي (127 /0) و خدمات­ رفاهي (114 /0) مربوط به بعد اجتماعي، دو شاخص زيرساخت­هاي فرهنگي (120 /0) و حقوق قوميت­ها (164 /0) مربوط به بعد سياسي- فرهنگي و سه شاخص محيط­زيست (135 /0)، شبكه معابر (102 /0) و زيرساخت­ها (160 /0) مربوط به بعد محيطي- كالبدي مي­باشند. براي ارزيابي شاخص­هاي محروميت، اهميت شاخص­هاي عيني بيشتر از شاخص­هاي ذهني مي­باشد. در مناطق روستايي تفاوت مكاني قابل‌توجهي در زمينه ابعاد محروميت وجود دارد. لذا مي­توان گفت كه شناسايي شاخص­هاي محروميت براي برنامه­ ريزي و كاهش محروميت مهم مي­باشد.