رويكردهاي كلامي محدثان و متكلمان در تبيين منابع علم امام

از جمله آموزه‌هاي اعتقادي كه جايگاه ويژه‌اي در نظام‌نامه تشيع دارد، و قوام‌بخش مذهب، كليد فتح ابواب معارف دين و از شاخص‌هاي تمايز شيعه از ديگر مذاهب اسلامي است، مسئله امامت با ويژگي‌هاي منحصر به فرد آن است. علم امام (ع) يكي از مسائلي است كه هم‌زمان با پيدايش اصل امامت، محل توجه و عنايت اماميه واقع شده است. در طول تاريخ علم كلام، در پذيرش كلي علم امام اختلافي بين علماي اماميه با رويكردهاي مختلف وجود نداشته است. با اين حال، اين مسئله در تاريخ خود تحولات و تطوراتي داشته كه اين تحولات ناشي از نگاه‌هاي متفاوت با رويكردهاي مختلف به مسائل جانبي علم امام است. در مقاله پيشِ رو، منابع علم امام (ع) را، از نگاه عالمان دو مدرسه كلامي قم و بغداد، كه با دو رويكرد متفاوت به مسائل كلامي نظر كرده‌‌اند، برمي‌رسيم تا با توجه به تبيين دوگانه آنان، نشان دهيم كه اختلافي بين پيروان اين دو رويكرد درباره منابع علم امام وجود ندارند.