بررسي عوامل استرس زاي آموزش باليني در دانشجويان راديولوژي و پزشكي هسته اي دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه 1393

زمينه: دانشجويان پرتونگاري درفرآيند آموزش هاي باليني به واسطه كار با پرتوهاي يونيزان و تجهيزات پيچيده تصويربرداري پزشكي عوامل تنش زاي متعددي را تجربه مي-كنند. اين مطالعه با هدف تعيين عوامل استرس زاي آموزش باليني در دانشجويان كارشناسي راديولوژي و پزشكي هسته اي دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه اجرا شد. روش ها: اين مطالعه توصيفي مقطعي بر روي 123 دانشجوي داوطلب شركت در مطالعه كه حداقل يك دوره كارآموزي را در محيط آموزش باليني گذرانده بودند به صورت تمام شماري در سال 1393 به كمك پرسشنامه اي محقق ساخته مشتمل بر4 حيطه از عوامل استرس زاي آموزش باليني پس از تاييد روايي محتوي وپايايي 8/0 =r انجام پذيرفت. تجزيه وتحليل داده ها به كمك آمارتوصيفي شامل ميانگين و انحراف معيار و براي بررسي هرگونه ارتباط بين مشخصات دموگرافيك دانشجويان و ميزان استرس درك شده توسط آنها از آزمون تي مستقل وآناليز واريانس با سطح معني داري كمتر از 05/0 توسط نرم افزار SPSS ويرايش 18 استفاده شد. يافته ها: تنش زاترين حيطه، محيط آموزشي با ميانگين 9/0±9/2 و مهم ترين عامل تنش-زا در آموزش باليني، تصويربرداري از بيماران بد حال و اورژانسي با ميانگين 3/1±4/3 بود. ميانگين امتياز داده شده به عوامل تنش زاي آموزش باليني در دانشجويان غيربومي بيش از دانشجويان بومي بود (04/0 =P). نتيجه گيري: دانشجويان پرتونگاري در فرآيندهاي آموزش باليني در معرض عوامل تنش زاي متعددي هستند. فراهم كردن فرصت كافي يادگيري، حمايت موثرتر مربيان از دانشجويان و بازنگري ابزارها و فرآيندهاي ارزشيابي به منظور تعديل شرايط استرس زا در فرآيند آموزش باليني ضروري است.