گياهان و درك جاذبه

Plants and graviperception

گياهان مكانيسم هاي متفاوتي براي درك محرك هاي محيطي و پاسخ به آن را دارا مي باشند. جاذبه يكي از مهمترين محرك هاي محيطي است كه جهت رشد گياه را كنترل مي نمايد و گياهان قادرند به طور دائم با آن سازگاري يابند. جاذبه گرايي را مي توان به چهار مرحله تقسيم نمود: 1) درك بردار جاذبه توسط سلول هاي اختصاصي؛ 2) تبديل محرك مكانيكي به يك سيگنال بيوشيميايي 3) انتقال سيگنال بيوشيميايي از سلول هاي اختصاصي درك جاذبه به منطقه پاسخ به جاذبه؛ و 4) رشد افتراقي منطقه پاسخ به جاذبه براي تعيين جهت رشد با توجه به بردار جاذبه. تاكنون مدل هاي مختلفي براي تبديل محرك فيزيكي جاذبه به يك سيگنال بيوشيميايي پيشنهاد شده است. از مهمترين اين مدل ها مي توان به مدل استاتوليت- نشاسته اشاره نمود. مطالعه حاضر به اختصار به نحوه سازگاري گياهان به گرانش و همچنين به شرح مدل هاي مختلف پاسخ به جاذبه در گياهان مي پردازد.

Plants have different mechanisms for understanding and responding to environmental stimuli cues. Gravity is one of the most important directional environmental cues to control growth direction, that plants can permanently adapt to it. Gravitropism can be divided into four steps:
1) Perception of the gravity vector by specialized cells,
2) The transduction of the mechanical stimulus into a biochemical signal,
3)Transmission of biochemical signal from the specialized gravity-perception cells to the responsive zone,
4)Differential growth of the responsive zone to orient the direction of growth in regard to the gravity vector.
Heretofore, several models have been proposed to transduce the physical stimulus of gravity into a biochemical signal. One of the most important of these models is Starch-Statolith Hypothesis. The present paper briefly describes the adaptation of terrestrial plants to gravity as well as various models of plants response to gravity.