بررسي شبيه سازي حركتي در پيش‌بيني هماهنگي بين‌فردي پسران نخبه طناب‌زني

Motor Simulation in Prediction of Interpersonal Coordination among Jumping Rope Elite Boys

مقدمه: سيستم‌حركتي فرد هنگام مشاهده و تصوير‌سازي عمل فرد ديگر فعال مي‌شود. هدف: هدف اين پژوهش بررسي شبيه سازي حركتي در پيش‌بيني هماهنگي بين‌فردي پسران نخبه طناب‌زني بود. روش شناسي: پژوهش كاربردي به‌صورت موردي يكمرحله‌اي و با حضور 14 پسر در دسترس نخبه‌ طناب‌زني (13 تا 18 سال) انجام شد. آزمودني‌ها به مدت چهار ماه تكاليف مختلف طناب‌زني (طنابزدن در مسافت‌هاي متفاوت با فرود همزمان) را تمرين كردند تا موفق شدند بطور صحيح و بدون حضور بازخورد، آن‌ها را اجرا كنند. از دستگاه تحليل حركتي وايكان، با شش دوربين مادون قرمز، با قابليت 120 فريم در ثاينه براي ثبت سه بعدي حركات پاها و چرخش طناب‌ها استفاده ‌شد. يافته ها: نتايج تحليل واريانس يك‌راهه نشان داد كه با تمرين كافي، زمان آغاز حركت، انحراف زماني دست و پا، انحراف زماني در چرخش طناب و زمان فرود گروه‌هاي دونفره به سطحي مساوي يكديگر رسيد، درحالي‌كه در زمان حركت و ارتفاع پرش بين افراد تفاوت معني‌داري مشاهده شد(P≤0.05). نتيجه گيري: وقتي افراد براي هماهنگ‌شدن با فردي، عمل او را شبيه‌سازي مي‌كنند، ممكن است به مدل‌هاي دروني تكيه كنند كه حاكم بر هماهنگي اندام‌هاي وي هستند. در واقع با سخت‌تر شدن و همچنين با افزايش تقاضاي تكليف مشترك، هماهنگي بين فردي افزايش مي‌يابد.

Background: One’s own motor system is activated by viewing and imaging another person performance. Purpose: The aim of this study was to investigate the motor simulation in prediction of interpersonal coordination among jumping rope elite boys. Methodology: An applied research was done as a single-stage case study with 14 jumping rope elite boys (13-18 years). The subjects practiced the jumping rope tasks (jumping rope in different distances and online landing) for four months, until they could do them properly and without any online feedbacks. This study used a Vicon motion analysis device with six infrared cameras capable of 120 frames per seconds to record three-dimensional movements of the legs and rope whirling. Results: The results of one-way ANOVA showed that with enough practice, movement onset time, hand-foot deviation time, timing variation in rope whirling, and landing time of joint groups were equal while a significant difference was observed in movement time and jump height between them (P≤0.05). Conclusion:) When people simulate a partner’s performance to do joint coordination, they may be relying on internal models that govern the interpersonal coordination. Indeed by increasing difficulty of task and so by increasing joint task demands, degree of interpersonal coordination would increase.