مؤلفه‌هاي پيوستگي منظر شهري بر افزايش تمايل به پياده روي در پارك‌هاي شهري (مورد پژوهي؛ پارك‌هاي شهري شيراز)

Measurement of Urban Landscape Continuity Components on Increasing Inclination Walking in Urban Parks (A Case Study; Urban Parks in Shiraz)

امروزه حضور در فضاهاي شهري به شيوع بيماري‌هاي جسمي، رواني و اجتماعي منجر شده است. ارتباط نزديك ميان فعاليت‌هاي فيزيكي با محيط شهري پيرامون، اين محقق را بر آن داشته تا از ديد طراحي محيط و منظر به ارتقاء فعاليت فيزيكي پياده‌روي و درنتيجه ارتقاء سلامت شهروندان بپردازد. در اين ميان نقش پارك‌هاي شهري به‌عنوان فضاهايي جهت ارتقاء فعاليت‌هاي اجتماعي و فيزيكي حائز اهميت است. هدف اصلي در اين پژوهش، تحليل ارتباط ميان كيفيت پيوستگي منظر شهري، به‌عنوان مفهومي جديد در ادبيات معماري منظر، و ميزان تمايل به پياده‌روي در پارك‌هاي شهري است. روش اين تحقيق به‌صورت تركيبي است: در مرحله‌ي نخست از روش كيفي در انتخاب نمونه‌هاي موردي پارك‌ها و گزينش مؤلفه‌هاي اولويت‌دارِ پيوستگي منظر بر پياده‌روي كمك گرفته‌شده است، و در مرحله‌ي بعد از روش تحقيق كمّي، جهت كمّي كردن دو متغير پيوستگي منظر و پياده‌روي بهره گرفته‌شده و در انتها از مقايسه و تحليل نتايج، نحوه‌ي ارتباط ميان دو متغير تحقيق مشخص مي‌گردد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهند پارك جنت با ميانگين 65/12 داراي بيشترين و پارك چمران با ميانگين 05/12 داراي كمترين ميزان پيوستگي منظر شهري هستند. از طرفي پارك جنت با متوسط 14625 نفر پياده، در سرشماري‌ها، داراي بيشترين و پارك چمران با متوسط 8324 نفر داراي كمترين ميزان پياده‌روي است. نتايج اين پژوهش بيانگر اين مطلب است كه، در پارك‌هاي با بالاترين درجه‌ي پيوستگي منظر شهري، بيشترين ميزانِ پياده‌روي در شهر شيراز به چشم مي‌خورد و از ميان مؤلفه‌هاي پيوستگي منظر، پيوستگي فرهنگي-اجتماعي و پيوستگي عملكردي، نقش عمده‌تري در افزايش تمايل افراد به پياده‌روي در پارك‌هاي شهر شيراز دارند.

Today, presence in urban spaces has led to prevalence of physical, mental and social diseases. The close relationship between physical activities and the surrounding urban environment has led the researcher to promote walking in order to improve the health of citizens from the point of view of environment and landscape design. Meanwhile, the role of urban parks as spaces to promote individuals’ social and physical activities is important. The main goal of this study is analyzing the relationship between the urban landscape connectivity (ULC), as a new concept in urban landscape architecture literature and the individuals’ willingness to walk in urban parks. A mixed method of research was used in this study, in which in the first phase, qualitative method was used to select case studies and priority concepts of ULC influencing walking. In the next phase, quantitative research methods were used to quantify ULC and walking. At the end of the comparison and analysis of the results, the relationship between the two variables was determined. The findings of the research showed that Janet Park with an average of 12.66 has the highest ULC, and Chamran park, with an average of 12.05, had the lowest ULC. Moreover, Janet Park, with an average of 14,625 pedestrians in counting, has the highest walkability and Chamran Park with an average of 8,324 people had the least amount of walking. The results showed that the highest level of walking was observed in parks with the highest ULC in Shiraz. Among the components of ULC, socio-cultural connectivity and functional connectivity played more important roles in increasing people's willingness to walk.