واكاوي وضعيت كارآفريني پايداردر سياستهاي كلان و بخشي كشاورزي جمهوري اسلامي ايران

در حال حاضر با توجه به چالش‌هاي مختلف توسعه پايدار كشاورزي، مانند رقابتي شدن بازار، توسعه فناوري‌هاي جديد و حفظ محيط‏زيست، توسعه پايدار كارآفريني در بخش كشاورزي، به عنوان راهبردي اثربخش براي دستيابي به توسعه پايدار كشاورزي مطرح شده است. بدين منظور، اتخاذ سياست‌هاي مناسب در ابعاد اقتصادي، اجتماعي و زيست‌محيطي ضروري است. هدف مقاله حاضر واكاوي وضعيت ابعاد و مؤلفه‎هاي پشتيبان كارآفريني پايدار در سياست‌هاي كلان و بخشي كشاورزي جمهوري اسلامي ايران است. واكاوي سياست‌ها با روش تحليل محتوا و اولويت‏بندي برنامه‌هاي توسعه با مدل تصميم‌گيري مجموع وزني سلسله‌مراتبي (HAW) و روش وزن‌دهي آنتروپي شانون انجام شد. نتايج نشان مي‌دهد اصطلاح كارآفريني، از برنامه دوم توسعه در اسناد سياستي كشور استفاده شده است؛ ولي اصطلاح كارآفريني پايدار هنوز به كار نرفته است و يك رويكرد جامع و يكپارچه در راستاي كارآفريني پايدار در اسناد وجود ندارد؛ چنانكه بعد ‏زيست‌محيطي در بيشتر اسناد اهميت بسيار كمي داشته است. لذا شايسته است در راستاي وارد نمودن انديشه كارآفريني پايدار به نظام سياستگذاري كشور اقدام شود. به لحاظ امكان ورود انديشه پايداري و كارآفريني در اسناد سياستي كشور و همچنين وجود واحدهاي ثبت مبين كارآفريني پايدار متأثر از اين امر، سياست‌هاي كلان ملي شامل قانون اساسي، سند چشم‌انداز و سياست‌هاي آن و سياست‌هاي برنامه‌هاي توسعه، ممانعتي براي ورود انديشه كارآفريني پايدار ندارند. از نظر اهميت مقوله‌‌هاي عام مبين كارآفريني پايدار و وزن آنها در سياست‌هاي كشاورزي برنامه‏هاي توسعه پنج‏ساله، برنامه دوم در اولويت و سپس برنامه‌هاي اول، پنجم، چهارم و سوم قرار در اولويت داشتند.