متدولوژي ويتگنشتاين در خصلت غير شناختي زبان ديني

The Method Applied by Wittgenstein to the Non-Cognitive Quality of Religious Language

مقالۀ پيش‌رو با تعريف ايمان و ايمان گرايي مؤمنان (مسلمان، مسيحي و يهودي) و تقسيم آن به حاد و معتدل و بررسي رابطۀ ايمان‌گرايي و شكاكيت، به تحليل دين‌گرايي ويتگنشتاين پرداخته است. نگاه ديني ويتگنشتاين بر خصلت غيرشناختي زبان ديني اذعان دارد و در عين حال باورهاي ديني را اغلب بي‌دليل مي‌داند. فلاسفه‌اي كه به‌نوعي تحت تأثير افكار وي قرار گرفته‌اند، با عنايت به درستي تفسير ايمان‌گرايانه يا زبان ديني ويتگنشتاين، دربارۀ ناواقع‌گرا بودن وي ترديد دارند. به‌منظور سهولت، ايمان‌گرايي ويتگنشتايني را در سه نكته خلاصه مي‌كنيم: 1. بي‌دليل بودن باورهاي ديني؛ 2. تفسير غيرشناختي از آنها و 3. تفسير ناواقع‌گرايانه از دين.

Defining faith and fideism of the Faithful (Muslim, Chistian, and Jew) and dividing fideism into extreme and moderate along with the investigation of the fideism and skepticism, The article at hand sets out to analyze Wittgenstein's fideism. Wittgenstein's religious view emphasizes the non-cognitive quality of religious language and at the same time, considers religious beliefs to be mostly uncaused. Due to the accuracy of his fedeist interpretations or his religious language, the philosophers who somehow have been affected by him doubt the belief that he has been an unrealist. Because of the convenience concerns, we summerize Wittgenstein's fedeism in three points: uncausedness of religious beliefs, non-cognitive interpreation of them, and unrealistic interpretation of religion.