رويكردهاي دموكراتيك در برنامه‌ريزي شهري و ظهور نظريه مجادله‌اي (اگونيسم)

Democratic approaches in urban planning and the emergence of agnostic theory

در طي چند دهه اخير رويه هاي دموكراتيك به عنوان هسته اصلي بيشتر شيوه هاي برنامه ريزي شهري مطرح بوده است. در اين رابطه پژوهش پيش رو به شيوه اي توصيفي-تحليلي و با استفاده از روش فراتحليل به بازخواني رويه هاي دموكراتيك در بطن نظريه هاي برنامه ريزي و دموكراسي پرداخته و نحوه برهمكنش پاردايمي بين آنها را مورد كنكاش قرار داده است. مسئله اصلي تكوين عمل برنامه ريزي مبتني بر خواست عموم و عجين با ماهيت دموكراتيك آن مي باشد كه نتايج اين پژوهش نشان مي­دهد با گذار به دوران پسامدرن چشم انداز برنامه­ريزي در همسوي با رويه ­هاي دموكراتيك با سوژه ­هاي همچون خواست عمومي، وفاق، تكثر گرايي، عدم قطعيت و عرصه هاي مجادله اي پيوند خورده است. بر همين اساس نظريه برنامه­ ريزي در چرخش پارادايمي خود به سمت برنامه ريزي مجادله اي (اگونيسم) به عنوان يك سازوكار پاسخگويي دموكراتيك و با پشتوانه فكري دموكراسي مجادله­اي گرايش پيدا نموده است. لذا اين پژوهش سعي در شناخت و بسترسازي ظهور تئوري­هاي نوين دموكراتيك و بويژه تئوري اگونيسم در ايران داشته و به تبع آن پايه گذاري گفتمان­هاي اجتماعي در جهت تبديل ستيزه گري به مجادله، تبديل دشمن به مخالف و خشونت به رقابت.

Over the past few decades, democratic procedures have been raised as main core of most urban planning methods. In this regard, the present research adopts Descriptive-Evaluation methods and uses meta-analysis method so as to review the democratic procedures at the heart of planning theories and democracy and to explore their paradigmatic interaction. The main challenge is the emergence of planning Practices based on public interest and in alignment with democratic nature of it, so the results of present research suggest that transition to post-modern era of planning perspective is accompanied by association between democratic procedures and certain subjects such as public interest, consensus, pluralism, uncertainty and agonistic arenas. In this regard, the theory of planning has experienced a paradigmatic shift towards agonistic planning which is a democratic accountability mechanism premised on intellectual support of agonistic democracy. So this article tries to recognize and set up a platform for emergence of new democratic theories, especially appearance the agonistic planning theory in Iran, and consequently the formation of social discourse due to turning hostility into agnostic and replacing enmity by disagreement or aggression by competition.