مقايسهٔ شاخص‌هاي تعيين آستانهٔ بحران مالي بانك‌ها در سيستم هشدار سريع بر اساس عامل چرخه‌هاي تجاري

هدف اصلي اين مقاله طراحي سيستمي است كه به بررسي احتمال در آستانهٔ ورشكستگي قرارگرفتن بانك‌ها و پيش‌بيني زمان آن بر اساس چرخه‌هاي تجاري و اقتصادي مي‌پردازد. همچنين در اين مقاله تأثير رويكردهاي مختلف به تعريف آستانهٔ ورشكستگي نسبت به پيش‌بيني زمان در معرض ورشكستگي قرارگرفتن بانك‌ها در ايران با به‌كارگيري الگوي كاپلان ماير و الگوي مخاطرات متناسب كاكس در چهارچوب تحليل بقا مورد بررسي قرار گرفته است. بدين منظور از صورت‌هاي مالي تجديد ارائه شده بانك‌هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران از سال 1385 تا 1395 استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه بقاي بانك‌هاي ايران تحت‌تأثير پنج متغير نسبت سود عملياتي به هزينه‌هاي عملياتي، نسبت مجموع خالص درآمد بهره و درآمدهاي عملياتي به متوسط كل دارايي‌ها، درآمد كارمزد خدمات بانكي به كل درآمد، نسبت هزينهٔ اداري و عمومي به كل هزينه‌ها و اندازهٔ بانك است. همچنين، نتايج نشان مي‌دهد بر اساس معيار آكائيك (AIC)، رويكرد شاخص ثبات Z-score بهترين معيار براي تعريف و شناسايي آستانهٔ ورشكستگي بانك‌ها در مقايسه با رويكرد كفايت سرمايه و نسبت مطالبات معوق است. بر اساس اين رويكرد، آستانه ورشكستگي بانك‌هاي مورد بررسي به‌طورمتوسط تا هفت سال، در شرايط ركود تا پنج سال و در صورت بازگشت دوران رونق به اقتصاد كشور، تا هشت سال آينده خواهد بود