تحليل روند دماي بلند مدت ايستگاه هاي همديدي ايران (بازه زماني 2010-1960)

اين پژوهش به منظور شناخت رفتار بلندمدت سري هاي ميانگين دماي كمينه و ميانگين دماي بيشينه و همچنين شناسايي دوره هاي سرد و گرم 35 ايستگاه همديدي ايران در بازه زماني 2010-1960 صورت گرفته است. در ابتدا جهت شناخت تغييرات دماهاي كمينه و بيشينه، نقشه هاي ميانگين دماهاي كمينه و بيشينه و شاخص ضريب تغييرات آن ها با استفاده از روش كريجينگ ترسيم گرديد. سپس با استفاده از آزمون آماري من كندال معناداري روند بر روي هر كدام از ايستگاه ها در سطح اطمينان 95 درصد مورد آزمون قرار گرفت. در نهايت با استفاده از احتمال هاي 20 درصد بالا و پايين ميانگين دماهاي كمينه و بيشينه در طول دوره مطالعاتي 50 ساله، دوره هاي سرد و گرم شناسايي شد. نتايج نشان مي دهد كه پراكنش و توزيع دمايي بر روي ايران در مقياس فصلي از الگوي مشابهي پيروي مي كند، كه نشانگر رژيم منظم دمايي در منطقه است. دامنه ي تغييرات شبانه روزي در اكثر ايستگاه هاي همديدي مورد مطالعه، به غير از فصل زمستان كه در اغلب نقاط روند كاهشي داشته است، تغيير قابل ملاحظه اي را نشان نمي دهد. روند افزايشي ميانگين دماهاي كمينه در فصول مختلف به ويژه در فصل زمستان نسبت به ميانگين دماهاي بيشينه بالاتر مي باشد، در نتيجه مي-توان گفت كه اثر ميانگين دماهاي كمينه در مقياس فصلي بر روي متوسط دماي مناطق مختلف ايران در زي دوره مورد بررسي، بيشتر مي باشد. بيشترين فراواني وقوع دوره هاي سرد نيز در نيمه اول دوره مطالعاتي و بيشترين فراواني وقوع دوره هاي گرم در نيمه آخر دوره مطالعاتي به ويژه در دهه ي 2000 مي باشد.