شناسايي و نقد بررسي نسبيت گرايي در اخلاق مورد نظر نيچه با تاكيد بر مفهوم منتظر گرايي و دلالت هاي آن

a study and critique relation between Nietzsche"s pespectivism and relativism in morality and its implications in moral education

اين مقاله در صدد است تا به «نسبيت گرايي» در اخلاق بپردازد كه يكي از چالش هاي مهم تربيت اخلاقي در عصر حاضر است، و مسئله را با توجه به نظريه منظرگرايي (پرسپكتيويسم) نيچه كه مبتني بر نفي «امر مطلق» و اصول ثابت و جهاني است با رويكردي انتقادي بررسي نمايد. طبق نتايج به دست آمده از اين پژوهش بر خلاف اعتقاد گروهي از مفسرين، منظر گرايي عملا به نسبيت در اخلاق منجر مي شود. تربيت «انسان برتر» فراتر از خوب و بد، غايت هدف اخلاقي نيچه مي باشد كه با خواست قدرت و در سايه مبارزه با ارزش هاي مطلق و خلق ارزش هاي جديد قابل دسترسي است. عدم ارائه الگوي اخلاقي، سودا گرانه و خيالي بودن اخلاق نيچه اي، اختراعي بودن، عدم سازگاري نسبيت اخلاقي با نتايج عملي و عدم ارائه مكتب اخلاقي از طرف نيچه به عنوان موارد نقد دروني و بيروني اخلاق نيچه اي برشمرده شده است.

This article seeks to consider "relativism" in Nietzsche's ethic which is one of the major challenges of moral education. Researchers are searching for relativistic in Nietzsche's thought, especially the theory of perspectivism, specify whether perspectivism based on the rejection of "the absolute" constant an universal principles٫ will lead to relativism in ethics or not، with critical study. The results of this study concluded that Nietzsche is not with to the traditional meaning and holds to the principles that are fixed acceptable in all perspectives. "Superior m@n" training beyond good and evil, is the ultimate moral purpose of Nietzsche that with the will to power and rejection of the absolute values and creation of the new values is available. The lack of to provide moral example, abstractive Nietzschean ethics, inventive, non-compliance of moral relativism with the practical consequences and lack of moral doctrine of Nietzsche.