بررسي تغييرات تاب‌آوري معيشتي خانوارهاي روستايي در دو دوره سكونت در شهر و مهاجرت به روستاها (مطالعه موردي دهستان دزلي شهرستان سروآباد)

تامين معيشت روستاييان و مهمتر از آن، پايدار نمودن سيستم هاي معيشتي به عنوان اصل اساسي در رويكرد غالب برنامه ريزي توسعه روستايي در عصر حاضر پذيرفته شده است. مهمترين راهكار تحقق اين امر نيز، ارتقاي سطح تاب آوري معيشت روستاييان مي باشد تا بدين ترتيب امكان مقابله، سازگاري و حفظ عملكرد براي سيستم هاي معيشتي آسيب پذير روستايي در برابر بحران هاي طبيعي و انساني فراهم آيد و بدين ترتيب، پايدار گردند. در اين راستا نيز، پژوهش كاربردي حاضر به روش توصيفي- تحليلي به ارزيابي سطح تاب آوري معيشتي مهاجران بازگشتي به بخش خاووميرآباد شهرستان مريوان پرداخته تا بدين ترتيب شناخت جامعي از وضع موجود سطح تاب آوري معيشتي منطقه مورد مطالعه حاصل گردد و اين شناخت زمينه ساز اتخاذ راهكارهاي كاربردي جهت هرچه تاب آورتر نمودن نظام معيشتي روستاييان و جذب مهاجران گردد. پرسشنامه-هايي در برگيرنده سه شاخص اصلي تاب آوري معيشتي(اقتصادي،اجتماعي، كالبدي-محيطي) به صورت هدفمند در ميان خانوارهاي بازگشتي به روستاها توزيع گرديد. پس از تجزيه و تحليل داده هاي گردآوري شده با استفاده از آزمون هاي آماري همچون: ويلكاكسون،تي زوجي،تحليل مسير و ابزار نزديك ترين همسايگي در شاخص توزيع فضايي Arc GIS، نشان دادند كه با اقدامات اقتصادي و اجتماعي انجام گرفته سطح تاب آوري معيشتي خانوارهاي بازگشتي از ميانگين نامطلوب 2.69 دوره شهرنشيني به مقدار رضايت بخش 3.39 در دوره بازگشت به روستاها بهبود يافته است و در اين ميان شاخص اقتصادي مي باشد كه بيشترين تاثير را در اين بهبود وضعيت داشته است. همچنين توزيع فضايي تاب آوري معيشتي اين خانوارها در سطح بخش به صورت نرمال و با رعايت اصل عدالت فضايي صورت گرفته است.