سنجش ميزان برخورداري شهرستان‌هاي استان كهگيلويه و بويراحمد از شاخص‌هاي توسعه

يكي از اركان توسعه، جامع و يكپارچه بودن آن در رفع عدم تعادل‌هاي اقتصادي و اجتماعي مناطق است. وجود نابرابري و ابعاد مختلف آن از نشانه هاي مهم توسعه ‌نيافتگي است كه رفع چنين كمبودهايي مستلزم نگرش و توجه جدي به نحوه پراكندگي شاخص‌هاي توسعه در سطوح مختلف است. به‌منظور حل مسائل ناشي از عدم تعادل هاي منطقه اي، گام نخست، شناخت و سطح‌بندي مناطق ازنظر برخورداري در زمينه هاي مختلف است. هدف اين پژوهش، سنجش ميزان برخورداري شهرستان هاي استان كهگيلويه و بويراحمد از شاخص هاي توسعه است. بر اين اساس؛ در اين پژوهش سعي شده است تا 8 شهرستان اين استان را بر اساس 8 شاخص: آموزشي، فرهنگي ورزشي، مذهبي، سياسي اداري، زيربنايي، بهداشتي درماني، بازرگاني خدمات و حمل‌ونقل ارتباطات، بر پايه سرشماري آماري نفوس و مسكن سال 1390 و سالنامه آماري سال 1392، با استفاده از مدل‌هاي تاكسونومي عددي و تاپسيس، سطح بندي و ميزان درجه توسعه‌يافتگي شهرستان ها تعيين گردد. نوع پژوهش كاربردي توسعه اي است روش گردآوري اطلاعات از نوع كتابخانه اي و براي تحليل داده ها و ترسيم نقشه از نرم‌افزارهاي Excel و Arc GIS استفاده‌شده است. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه؛ ميزان توسعه در شهرستان هاي استان متعادل نيست و اختلاف قابل‌ملاحظه‌اي ميان سطوح توسعه‌يافتگي شهرستان‌هاي استان وجود دارد؛ به‌طوري‌كه از مجموع 8 شهرستان اين استان، 2 شهرستان برخوردار، 3 شهرستان نيمه برخوردار و 3 شهرستان نيز در رده شهرستان‌هاي محروم قرارگرفته اند. بويراحمد به‌عنوان توسعه يافته ترين و لنده به‌عنوان محروم ترين شهرستان هاي استان كهگيلويه و بويراحمد محسوب گرديده‌اند. اين نابرابري فضايي توسعه در شهرستان‌هاي استان به خاطر توزيع ناعادلانه شاخص‌هاي مختلف فرهنگي، زيربنايي، اقتصادي و... بوده است؛ كه بهبود آن در شهرستان هاي محروم ضروري مي‌باشد.