آسيب شناسي محيطي پرديس هاي خودگردان و پيامدهاي ناشي از آن

Environmental Pathology of Autonomous Campuses and Its Outcomes

اين پژوهش با هدف، بررسي و آسيب‌شناسي محيطي پرديس‌هاي خودگردان در ابعاد (اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي، سياسي و فراملي) و پيامدهاي بلندمدت آسيب‌ها انجام‌شده است. لذا با روش نمونه‌گيري غير احتمالي و هدفمند، با 21 نفر از صاحب‌نظران آموزش‌عالي و مديران پرديس‌هاي خودگردان دانشگاه‌هاي دولتي شهر تهران مصاحبه انجام شد. اين پژوهش، كيفي و به لحاظ روش، توصيفي‌-‌ اكتشافي است. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل مضمون (تم) استفاده و مضامين آسيب‌هاي محيطي استخراج شد. نتايج پژوهش نشان داد، از مجموع 179 مورد كدگذاري؛ 29% كدهاي استخراج‌شده مربوط به مقوله اجتماعي، 20% فرهنگي، 20% اقتصادي، 13% سياسي،9% مربوط به مقوله تحريم‌ها و 9% مربوط به پيامدهاي بلندمدت آسيب‌ها هستند. نتايج بيانگر آن است؛ بيشترين آسيب‌هاي محيطي پرديس‌هاي خودگردان مربوط به آسيب‌هاي اجتماعي و مضاميني ازجمله: عدم توجه به تقاضاي بازار كار، ايجاد فرصت‌هاي نابرابر آموزشي، بي‌عدالتي اجتماعي و ويژگي‌هاي فردي دانشجويان است.

This research aimed at investigating the problems of having autonomous campuses in terms of social, cultural, economic, political and transnational dimensions and long-term outcomes of these problems. Due to this aim, 21 experts of higher education and directors of autonomous campuses of public universities of Tehran were interviewed using purposive sampling. The data was analyzed using content analysis and themes related to the damages of autonomous campuses were extracted. The research results showed that out of 179 coded cases, 29% of extracted codes were social, 20% cultural, 20% economic, 13% political, 9% sanctions and 9% were long-term outcomes of damages. The results indicated that most damages of autonomous campuses relate to the social dimension and themes including lack of attention to labor market demand, creation of unequal educational opportunities, social injustice and individual characteristics of students.