طراحي و رتبه‌بندي شيوه‌هاي استعداديابي در مراكز نخبگاني نيروهاي مسلح

زمينه و هدف: با تبلور دوره خردورزي، استعدادها به عنوان نوعي سرمايه دانشي در جهت كسب مزيت رقابتي و توسعه روزافزون سازمان‌ها محسوب مي‌شوند و مديران منابع انساني همواره در پي شناسايي دقيق استعدادهاي برتر داخلي يا خارجي بوده­اند. بر اين اساس، اين پژوهش به ارائه الگوي شيوه‌هاي استعداديابي در مراكز نخبگاني نيروهاي مسلح مي‌پردازد. روش‌شناسي: تحقيق حاضر از نظر هدف، مطالعه‌اي اكتشافي- توصيفي و با رويكردي توسعه‌اي-كاربردي است كه در آن از راهبرد پژوهش آميخته استفاده شده است. جامعه آماري پژوهش شامل نخبگان علمي و مديران ارشد مراكز نخبگاني نيروهاي مسلح است. نمونه آماري شامل 22 نفر به روش قضاوتي هدفمند انتخاب شدند. گردآوري داده‌ها به دو روش كتابخانه‌اي و ميداني (مصاحبه نيمه‌ساختاريافته با خبرگان و پرسشنامه خبره­مبنا) انجام شد. براي تحليل داده‌ها در مرحله كيفي از طريق كدگذاري داده‌ها و در مرحله كمي، از رويكرد تصميم‌گيري چندمعياره با روش تئوري اعداد خاكستري استفاده شد. يافته‌ها: نتايج بخش كيفي، به طراحي الگوي شيوه‌هاي استعداديابي در مراكز نخبگاني نيروهاي مسلح منتهي شد. يافته­ هاي بخش كمي نشان داد كه در بين روش­هاي استعداديابي فعالانه، روش جستجوگرانه با ضريب مطلوبيت (947 /0) و در بين روش­هاي استعداديابي منفعلانه، روش خوداظهارانه با ضريب (891 /0) داراي بالاترين اولويت براي مراكز نخبگاني نيروهاي مسلح بودند. نتيجه‌گيري: استفاده از روش‌هاي استعداديابي پژوهش حاضر موجب حفظ و نگهداشت و توسعه اثربخش نخبگان در مراكز نخبگاني نيروهاي مسلح مي‌شود.