تحليل بيومكانيكي اثر درگيري شناختي و نوع سطح اتكا بر پايداري ايستادن

تعادل، يكي از فاكتورهاي حياتي در بسياري از فعاليت­هاي روزمره، مانند حركت مي‌باشد. ايستادن روي يك صفحه­ي ناپايدار، به تلاش مستمر و تقويت سيستم عصبي-اسكلتي نيازمند است. درگيري شناختي و اغتشاش سطح اتكا در ايستادن، از عوامل موثر بر از دست دادن تعادل هستند. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي توانايي تامين پايداري افراد در هنگام ايستادن در سطوح مختلف فيزيكي و شناختي مي‌باشد. بدين منظور، دوازده زن جوان و سالم براي شركت در شش حالت از آزمون (سه حالت سطح اتكا در دو حالت درگيري شناختي) انتخاب شدند. سه حالت سطح اتكا، شامل ايستادن روي سطح صاف زمين، ايستادن روي يك صفحه­ي ناپايدار با حمايت فنر و ايستادن روي يك صفحه­ي ناپايدار بدون حمايت فنر، مي‌باشد. درگيري شناختي نيز در دو سطح، با سوال توجه پايدار و بدون آن، از طريق نمايش روي پرده و پاسخ­دهي با كليدهاي بله/خير صورت گرفت. از روش تحليل حركت به وسيله­ي يك دوربين با سرعت بالا و نشان‌گرهاي فعال در صفحه­ي سهمي، براي اندازه­گيري زواياي مفصلي استفاده شد. براي بررسي كمي پايداري، معيارهاي خطي (مانند طول مسير و جذر ميانگين مربعي) و معيارهاي غيرخطي (مانند بي­نظمي تقريبي و بعد فراكتالي) محاسبه شدند. نتايج به دست آمده نشان دادند كه در بررسي سازوكار مفاصل، در راستاي تامين پايداري، مچ پا، در سطحي بالاتر از دو مفصل زانو و ران، تاثيرگذار مي­باشد. صرفا بي­نظمي تقريبي، به تفاوت معني­داري بين سطوح مختلف دشواري فيزيكي، منتهي شده است. هم‌چنين، هم‌كاري بين مفاصل در دشواري متوسط سطح اتكا (صفحه­ي ناپايدار با حمايت فنر) بيش‌تر مشاهده شد. عدم تطابق ميزان دشواري بين آزمون­هاي فيزيكي و شناختي، منجر به كم‌رنگ شدن نقش سوال­هاي شناختي در اين آزمايش شده است. از اين‌رو، براي بروز اثر درگيري شناختي در ايستادن، بايد بين دشواري وظيفه­ي فيزيكي و شناختي، تناسبي برقرار باشد.