تجزيه پوياي فقر در طي چهار برنامه توسعه ايران: بر اساس روش جديد تجزيه شش جزئي

Dynamic Poverty Decomposition in Iran’s Four Development Plans: Based on New Six-Component Decomposition Method

تجزيه فقر، اطلاعات مفيدي در مورد عوامل مؤثر بر فقر ارائه كرده و در انتخاب سياست هاي مناسب جهت كاهش آن به سياستمداران كمك مي‌كند. روش هاي تجزيه بخشي راواليون و هيوپي(1991) و تجزيه برابري-رشد دت و راواليون (1992) پركاربردترين روش هاي تجزيه فقر مي باشند، اما وجود اجزاي مبهمي چون جزء باقي مانده وجزء كنش متقابل در اين روش ها باعث شد كه فيوجي(2014) روش جديدي ارائه كند كه فاقد اجزاي مذكور بوده و داراي برخي ويژگي هاي مطلوب مانند اصول سازگاري معكوس زمان و جمع پذيري زيردوره است. در اين مقاله، به پيروي از فيوجي (2014) و با استفاده از داده هاي هزينه - درآمد خانوارهاي روستايي و شهري كشور، فقر در طي چهار برنامه توسعه در دو بخش شهري و روستايي كشور به شش جزء جابه جايي جمعيت، توزيع مجدد درون گروهي، توزيع مجدد بين گروهي، رشد اسمي، تورم و تغيير روش شناسي، تجزيه شده است. نتايج نشان مي دهد كه سه عامل جابه جايي جمعيت، توزيع مجدد درون گروهي و تورم، بيشترين سهم را در تغييرات فقر (افزايش يا كاهش آن) در مناطق شهري و روستايي دارند. بر اساس نتايج، جهت كاهش فقر در مناطق روستايي، سياست هاي رشد فقر زدا و كاهش دهنده مهاجرت و در مناطق شهري نيز سياست هاي رشد محور توأم با بازتوزيع توصيه مي شوند. همچنين در تمام دوره ها، تورم چه در مناطق شهري و چه روستايي، از عوامل افزايش دهنده فقر بوده، لذا كنترل آن مي تواند در بهبود فقر مؤثر واقع شود.

Poverty decomposition provides useful information about the factors affecting poverty and helps the politicians to choose suitable poverty reduction policies. In this context, sectoral decomposition (Ravallion-Huppi, 1991) and growth–­equality decomposition (Datte- Ravallion, 1992) are the most widely used methods for poverty decomposition. But the ambiguous elements (such as residual and interaction terms) existing in these methods resulted in developing a new decomposition method by Fujii (2014). His decomposition method is residual-free and has some desirable properties including time-reversion consistency, and sub-period additivity. In the present study, following Fujii (2014) and using Iran’s rural and urban household expenditure and income data, the poverty is decomposed into six components: population shift (PS), within-region redistribution (WR), between-region redistribution (BR), nominal growth (NG), inflation (IF), and methodological change (MC). The results show that population shift (PS), within-region redistribution (WR) and inflation components explain the highest portion of the poverty changes in the urban and rural areas. Based on the results, the pro-poor growth policies and immigration-reducing policies are recommended for reducing rural poverty, while the growth-oriented policies with redistribution are recommended for decreasing urban areas. In all periods, inflation is the main poverty-increasing factor in both urban and rural areas; therefore, controlling inflation can reduce poverty rates.