انسان خودشكوفا و خودشكوفايي سعدي با رويكرد تطبيقي به نظريه مزلو

روان‌شناسي انسان‌گرا (Humanistic) از مكاتب روان‌شناختي نيمۀ دوم قرن بيستم است و سعي در كشف خودآگاهي، رشد و كمال، خودشكوفايي، خلاقيت و توان‌مندي‌هاي بالقوه و بالفعل انساني دارد. پدر معنوي انديشه‌هاي اين مكتب، آبراهام مزلو است. مزلو بر آن بود كه رفتار انسان توسط سلسله‌مراتب نيازها برانگيخته مي‌شود كه در قالب يك هِرَم ترسيم مي‌گردد. در رأس هرم سلسله‌مراتب نيازهاي مزلو خودشكوفايي (self-actualization) قرار دارد. در واقع مزلو نخستين روان‌شناسي بود كه مفهوم خودشكوفايي را مطرح كرد. سعدي شاعري كمال‌طلب و كمال‌گراست. دو كتاب گلستان و بوستان او بهترين تصوير واقع‌گرايي و ايدئال‌گرايي انديشه‌هاي او را به نمايش مي‌گذارد. سعدي يكي از بزرگ‌ترين شاعران ادب فارسي است كه علاوه بر آنكه سخنش در فصاحت، بلاغت و زيبايي در اوج قرار دارد، محتواي سروده‌ها و نوشته‌هايش نيز مورد توجه بوده و به شيوه‌هاي گوناگون مورد نقد و بررسي قرار گرفته است. بسياري از انديشه‌هاي سعدي با مفاهيم روان‌شناختي امروز قابل تطبيق‌اند. در بسياري از گفتار سعدي، مفهوم خودشكوفايي را مطابق آنچه مزلو بررسي كرده است، به‌طور كاملاً واضح مي‌توان تشخيص داد. در اين مجال، مفهوم خودشكوفايي و انسان خودشكوفا را در آثار و نوشته‌هاي سعدي به بحث مي‌نشينيم.