توسعه مفهومي ارتباط بين صنعت و دانشگاه: از رهيافت هاي عمل گرا تا رهيافت هاي نهادگرا

ارتباط صنعت و دانشگاه با توجه به ميزان تاثيرگذاري آن در فرايند توسعه دانش محور و پايدار در طول تاريخ مورد توجه عموم صاحب نظران خصوصا سياست گذاران قرار گرفته و بدين جهت بحث هاي متعددي پيرامون ابعاد اين ارتباط مطرح شده است. با مروري دقيق بر راهبرد كشورهاي مختلف در اين خصوص، مي توان ديدگاه غالب را نگرشي آميخته به اثربخشي فوري به ارتباط اين دو نهاد از منظر نحوه فعاليت آنها دانست كه منجر به ارائه راهكارهاي مقطعي يا شتابزده اي شده كه از آن به «راهكارهاي مبتني بر رهيافت هاي عملگرا» تعبير مي گردد. اين امر خصوصا در دوران انقلاب صنعتي در كشورهاي توسعه يافته، گستردگي داشته و متاسفانه امروزه بدون توجه به الزامات زماني و مكاني و نيز عليرغم بازنگري كلي كشورهاي توسعه يافته در رهيافت هاي مذكور، توسط برخي از كشورهاي كمتر توسعه يافته دنبال مي شود. با عبور از دوران صنعتي شدن و رسيدن به دوران فراصنعتي، بازنگري در روش هاي قديمي و استخراج روش هاي نوين، نگرشي جديد را به ارتباط صنعت و دانشگاه ايجاد نمود كه بر تحليل نوع فعاليت اين دو نهاد همراه با در نظر گرفتن تاثير ساير نهادهاي مرتبط استوار است كه راهكارهاي استخراج شده با اين ديدگاه را «راهكارهاي مبتني بر رهيافت هاي نهادگرا» مي ناميم. طي اين مقاله و پس از ارائه توصيف الزامات و تاكيدات مرتبط با صنعت و دانشگاه، ابتدا به ذكر نتايج حاصل از رهيافت هاي عملگراي ارتباط صنعت و دانشگاه خواهيم پرداخت و با ذكر ناكارآمد بودن اين رهيافت خصوصا با توجه به تجربه كشور، آسيب شناسي نهادگراي ارتباط صنعت و دانشگاه توصيف خواهد شد. در پايان مقاله، راهكارهاي حاصل از نگرش نهاد گرايانه ارتباط صنعت و دانشگاه در قالب رهيافت نهادگرا ارائه خواهد شد.