اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي بر بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي زنان سالمند

The effect of group life skills training on psychological well-being and happiness in elderly women members of the Jahandidegan city of Abadeh city

سالمندي موفق يكي از مفاهيم اصلي در پيري­ شناسي است. امروزه توجه پژوهش‌ها از افراد پير ضعيف و آسيب ديده به افراد سالمند با ناتواني­ ها و بيماري­ هاي كمتر، سطوح بالاي عملكرد فيزيكي و شناختي و درگيري­ هاي اجتماعي فعال معطوف گشته است. در همين راستا هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر‌بخشي مهارت‌هاي زندگي بر بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي در زنان سالمند عضو كانون جهانديدگان شهرستان آباده بود. روش اين پژوهش نيمه ­آزمايشي و طرح پژوهش از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه آزمايش و كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه زنان سالمند عضو مركز جهانديدگان شهرستان آباده در سال 97-96 تشكيل دادند. با در نظر گرفتن ملاك‌هاي ورود، افراد واجد شرايط شركت‌ در مطالعه انتخاب و بصورت تصادفي در گروه‌هاي 15 نفري آزمايش و كنترل جايدهي شدند. گروه آزمايش به مدت 10 جلسه (هر جلسه 70 دقيقه) تحت آموزش مهارت‌هاي زندگي قرار گرفتند و گروه كنترل در اين مدت هيچ آموزشي دريافت نكردند. در اين پژوهش از پرسش‌نامه بهزيستي روان‌شناختي ريف و پرسش‌نامه شادكامي آكسفورد (آرگيل، مارتين و كروسلند) استفاده شد. يافته‌هاي حاصل از تحليل‌كوواريانس تك­ متغيري نشان داد كه در پس ­آزمون بين ميانگين نمرات بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي گروه آزمايش و گروه كنترل تفاوت معناداري در پس‌آزمون وجود داشت، به عبارت ديگر آموزش مهارت‌هاي زندگي باعث افزايش معنادار بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي در زنان سالمند گرديد. با اين حال قابل ذكر است كه در مرحله پيگيري (پنج ماه بعد از آموزش) تفاوت معناداري بين متغيرهاي دو گروه مشاهده نشد كهمي‌تواند بر برگزاري مجدد اين دوره‌ها در فواصل زماني كوتاه براي سالمندان صحه گذارد. يافته‌هاي اين پژوهش ضرورت كاربرد برنامه‌هاي آموزش مهارت‌هاي زندگي در راستاي بهبود بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي در زنان سالمند را خاطر نشان مي‌سازد

Successful aging is one of the key concepts in aging. Nowadays, research has focused on the elderly, the elderly, those with less disability and illness, higher levels of physical and cognitive functioning, and active social involvement. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of life skills on psychological well-being and happiness in elderly women in Abadeh city. The study has been quasi-experimental, pre-test post-test with the experimental and control group. The statistical population of this study consisted of all elderly women members of Abadeh Jahandidegan Center in 1396-1397. Regarding the inclusion criteria, eligible participants were selected through available sampling that 15 people were placed in the experimental group and 15 people were in the control group. The experimental group received life skills training for 10 sessions (70 minutes each session) and the control group received no training during this period. In this study, the Ryff Scale of Psychological Well-being (RSPWB) Questionnaire and the Oxford Happiness Questionnaire (Argyle, Martin & Crosland) were used. The results of the univariate analysis of covariance showed that life skills training significantly increased psychological well-being and happiness in elderly women. It should be noted, however, that there was no significant difference between the two groups in the follow-up phase (five months after training), which could confirm the re-holding of these courses at short intervals for the elderly. The findings of this study highlight the necessity of using life skills training programs to improve psychological well-being and happiness in elderly women.