اثر بخشي آموزش گروهي ابراز وجود بر مهارتهاي اجتماعي و اضطراب اجتماعي دانش آموزان پسر

The effects of group teaching of assertiveness on social skills and social anxiaty in male students

مقدمه : دوره نوجواني دوره مهم گذار از كودكي به بزرگسالي است. مهارت هاي اجتماعي نامناسب منجر به اضطراب بيشتر نوجوانان مي شود. هدف از انجام اين پژوهش تعيين تأثير اثر بخشي آموزش گروهي ابراز وجود بر مهارتهاي اجتماعي و اضطراب اجتماعي دانش آموزان پسر بود. آموزش ابراز وجود به عنوان متغير مستقل، مهارتهاي اجتماعي و اضطراب اجتماعي به عنوان متغير وابسته بودند. روش: پژوهش حاضر يك روش مداخله ميداني با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه شاهد بود. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه هراس اجتماعي كانور (SPI ) و پرسشنامه مهارت هاي اجتماعي نوجوانان (TISS) بود. نمونه پژوهش شامل 30 دانش‌آموز (15 نفر گروه مداخله و 15 نفر گروه شاهد) پسر پايه دوم متوسطه شهر كوهناني، كه در سال تحصيلي 96-1395 مشغول به تحصيل بودند، كه با روش تصادفي انتخاب و به دو گروه مداخله و شاهد گمارده شدند. قبل از آموزش برنامه ابراز وجود از دو گروه، پيش‌آزمون‌هاي مهارتهاي اجتماعي و اضطراب اجتماعي گرفته شد. سپس، به گروه مداخله ابراز وجود آموزش داده شد و به گروه شاهد آموزشي ارائه نشد. پس از اتمام دوره آموزشي بلافاصله از هر دو گروه پس‌آزمون‌هاي مهارتهاي اجتماعي و اضطراب اجتماعي گرفته شد. يافته ها : نتايج تحليل‌هاي كوواريانس نشان داد كه آموزش ابراز وجود باعث افزايش معني‌دار مهارتهاي اجتماعي( P<0/001,F=33/22)، و كاهش اضطراب اجتماعي (F=5/42,P>0/02) در دانش‌آموزان مي‌شود. نتيجه گيري : بر اساس نتايج اين مطالعه آموزش ابراز وجود سبب افزايش مهارتهاي اجتماعي و كاهش اضطراب اجتماعي در دانش‌آموزان شد. پيشنهاد مي‌شود متخصصان تعليم و تربيت آموزش ابراز وجود را به عنوان روشي مهم براي پيامدهاي روانشناختي مطلوب در دانش‌آموزان به‌كار گيرند.

Introduction: Adolescence is a transition period from childhood to early adulthood. Dysfunctional social skills lead to anxiety in adolescents. The purpose of this study was to determine the effects of group teaching of assertiveness on social skills and social anxiaty in male students. Teaching assertiveness was the independent variable, and social skills and social anxiaty were the dependent variables. Methods: The present study was a field experimental study with pre- post-test. The variables were measured by social skills Scale and social anxiaty Scale. The sample consisted of 30 male students who were enrolled in the school year of 2016-17, and were selected through simple random sampling method, and were randomly assigned to two groups (experimental and control). Before teaching assertiveness to experimental group, the pre-tests of social skills and social anxiaty were administrated to both groups. Then, the teaching package of assertiveness was adminstred to the experimental group and no training was provided to the control group. After the completion of the course, social skills and social anxiaty post-tests were administrated to both groups. Results: Results of analysis of covariance indicated that teaching assertiveness causes a significant increase in social skills (F = 33.22, P < 0.001), and decrease in social anxiaty (F = 5.42, P < 0.02). Conclusions: According to the results of this study teaching assertiveness increased social skills, and decrease in social anxiaty in male students.