مقايسه اثربخشي درمان پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالكتيكي بر كاهش تكانشگري افراد معتاد

Comparison of the efficacy of Acceptance and Commitment Therapy (ACT) and Dialectical Behavior Therapy (DBT) on Impulsivity in Addicted People

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي مقايسه اثربخشي درمان پذيرش و تعهد (Acceptance and Commitment Therapy) و رفتاردرماني ديالكتيكي ((Dialectical Behavior Therapy بر كاهش تكانشگري افراد معتاد انجام شد. روش­ كار: پژوهش حاضر از نوع شبه­آزمايشي، پيش­آزمون، پس­آزمون، گروه كنترل و پيگيري است. جامعه آماري شامل كليه افراد معتاد شهر كرمانشاه مي­باشد. حجم نمونه، شامل 60 نفر مي­باشد كه به روش نمونه­گيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي ساده در سه گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند (20 بيمار در هر گروه). افراد در ACT و DBT هر كدام به ترتيب 10 و 12 جلسه تحت مداخله قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ مداخله­اي را دريافت ننمود. ابزارهاي پژوهش مقياس تكانشگري بود كه در هر سه مرحله پيش­آزمون، پس­آزمون و پيگيري بر روي آزمودني­ها اجرا شد. داده­هاي به دست آمده با روش­هاي تحليل واريانس با اندازه­هاي تكراري و آزمون تعقيبي بونفرني با SPSS-20 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد در مرحله بعد از مداخله و مرحله پيگيري دو گروه آزمايش يعني ACT و DBT نسبت به گروه كنترل اثربخشي بيشتري در كاهش نمرات تكانشگري داشتند. در پايان دوره مداخله و مرحله پيگيري، بين اثربخشي ACT و DBT بر كاهش نمرات تكانشگري تفاوت معناداري وجود نداشت. بحث: اين پژوهش، در مجموع حمايتي تجربي براي ACT و DBT بر كاهش تكانشگري فراهم مي‌كند

Introduction: The purpose of this study was to compare the effectiveness of ACT and DBT on impulsivity in Addicted People. Methods: The present study is a quasi-experimental, pre-test, post-test, control and follow-up group. The statistical population includes all addicts in Kermanshah city. The sample size consisted of 60 people who were selected by convenience sampling and randomly divided into three experimental and control groups (20 patients in each group). Individuals in ACT and DBT each received 10 and 12 sessions respectively, and the control group did not receive any intervention. The research tools were impulsivity scale which was performed in all three stages: pre-test, post-test and follow-up on subjects. Data were analyzed using repeated measures and Bonferron's post hoc test using SPSS-20. Results: The results showed that in the post-intervention and follow-up stages, the two experimental groups, ACT and DBT, had more efficacies in decreasing impulsivity scores than the control group. At the end of the intervention and follow-up phase, there was no significant difference between the effectiveness of ACT and DBT on impulsivity scores. Conclusion:This research provides a total empirical support for ACT and DBT for reducing impulsivity.