بررسي تأثير مدل مراقبت پيگير بر رفتارهاي خودمراقبتي بيماران مبتلا به ديابت

بررسي تأثير مدل مراقبت پيگير بر رفتارهاي خودمراقبتي بيماران مبتلا به ديابت

مقدمه و هدف: بيماري ديابت به عنوان يكي از علل اصلي مرگ و مير در جهان رو به افزايش است. كليد درمان ديابت آموزش و انجام رفتارهاي خودمراقبتي مي باشد. مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير الگوي مراقبت پيگير بر رفتارهاي خودمراقبتي بيماران ديابتي انجام گرفت. مواد و روش­ها: مطالعه از نوع كارآزمايي باليني طي آن 80 بيمار مبتلا به ديابت مبتني بر هدف انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه مداخله و كنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. جهت جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه رفتارهاي خودمراقبتي بيماران ديابتي استفاده گرديد. گروه مداخله از ابتداي تير تا پايان مرداد تحت مدل مرقبت پيگير قرار گرفتند. در اين حين براي گروه كنترل اقدام خاصي صورت نپذيرفت و مداخلات روتين را دريافت مي كردند. پس از پايان مداخله پرسشنامه ها مجدداً تكميل و با استفاده از آزمون هاي آماري من ويتني و ويلكاسون مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: نمره خودمراقبتي بيماران در گروه كنترل و مداخله به ترتيب 36/42 و 39/32بود كه از نظر آماري تفاوت معني داري نشان نداد (p=0/28). بعد از مداخله نمره خودمراقبتي گروه كنترل و مداخله به ترتيب 37/91 و 55/22 بود از نظر آماري تفاوت معني داري را نشان مي داد (p=0/001). بحث و نتيجه گيري: استفاده از مدل مراقبت پيگير مي تواند به عنوان روشي مؤثر در جهت ارتقاء رويه هاي خودمراقبتي در بيماران ديابتي مورد استفاده قرار گيرد.

Introduction: The incidence of diabetes as one of the leading causes of morbidity and mortality is on a growing trend. The key to diabetes treatment is to train self-care behaviors. We aimed to determine the effect of the continuous care model on self-care behaviors of diabetic patients. Materials and Method: This clinical trial was performed on 80 patients with diabetes who were selected through purposive sampling and randomly assigned to intervention and control groups. A demographic form and the self-care behaviors questionnaire for diabetic patients were used to collect the data. The intervention group was followed up based on the continuous care model from the beginning of July to the end of August. During this time, the control group only received the routine care. After completing the intervention, the questionnaires were completed again, and the obtained data were analyzed by Mann-Whitney and Wilcoxon statistical tests. Results: Mean self-care scores of patients in the control and intervention groups were 36.42 and 39.32, respectively, which did not show any significant differences (P=0.28). After the intervention, the mean self-care scores of the control and intervention groups were 37.95 and 55.22, respectively, indicating significant intergroup differences (P=0.000). Conclusion: The continuous care model can be used as an effective method to promote self-care behaviors in diabetic patients.