برساخت گفتماني سياست زبان در روند نوسازي ايران نمونۀ موردي نشريۀ كاوه (1294 - 1301)

ايران كشوري چندقومي و چندزبانه است، اما با آغاز روند نوسازي در ايران، برساختۀ سياست زبان در حكومت پهلوي اول ، از حكم زبان فارسي به عنوان زبان مشترك به حكم زبان فارسي به عنوان زبان واحد حركت كرده و سياست تك زباني را شرط وحدت ملي در ايران قرار مي‌دهد. با اتخاذ اين سياست زباني تنها به زبان فارسي امكان رشد و بالندگي داده شد و ديگر زبانهاي ايران از حوزه‌هاي رسمي كنار نهاده شدند. فرض تحقيق بر آن است كه سياست زباني ماهيتي گفتماني داشته و برساخته است. از آنجا كه نشريه‌ي كاوه از نشريات گفتمان‌ساز پيش از برآمدن نظم جديد بوده است، پژوهش با فرض گفتماني بودن ماهيت سياست زباني و برساخته‌ي اجتماعي بودن آن، با اتخاذ نظريه‌ي گفتمان لاكلائو و موف و به كارگيري امكانات تحليل متن تحليل گفتمان انتقادي به تحليل گفتمان تمام شماره‌هاي روزنامه پرداخته است. پژوهش وحدت زباني را دال اصلي شبكه‌ي معاني هويت ايراني در گفتمان روزنامه دانسته و به تبيين نحوه‌ي هژمونيك شدن گفتمان مي‌پردازد.