امنيت زيستي

Biosecurity

خطرهاي زيستي در دو دسته خطرات امنيت زيستي و خطرات ايمني زيستي قرار داده مي‌شوند. امنيت زيستي به‌عنوان مجموعه‌اي از اقدامات پيشگيرانه براي كاهش خطرات زيستي مانند شيوع بيماري‌هاي عفوني و مسري در انسان و دام، بيماري‌هاي محصولات كشاورزي، جلوگيري از انتقال آفات قرنطينه شده و گونه‌هاي بيگانه مهاجم قلمداد مي‌شود. امنيت زيستي آزمايشگاه‌هاي علوم زيستي، مهم‌ترين زيرمجموعه امنيت زيستي به­ شمار مي‌رود. انتشار ميكروب آنتراكس در آمريكا و ويروس پا و دهان در انگلستان نمونه‌هايي از عدم رعايت اصول امنيت زيستي است. قطعنامه­ هاي 1540 شوراي امنيت در سال 2004 و قطعنامه 58/29 مجمع جهاني بهداشت در سال 2005، از اقدامات بين‌المللي در خصوص تصويب رعايت اصول امنيت زيستي است. عدم هماهنگي سياستمداران و دانشمندان علوم زيستي، عدم تصويب قوانين درست، مديريت ضعيف، عدم آموزش كافي به كاركنان و تكنسين‌ها، عدم گزينش صحيح كاركنان و دانشمندان و توليد ارگانيسم‌هاي de novo خطرناك از طريق جهش‌زايي مستقيم توسط تروريست‌ها، از مهم‌ترين چالش‌هاي پيش روي امنيت زيستي است. امنيت زيستي در ايران نه‌تنها در اولويت قرار ندارد، بلكه مباحثي مانند خطر مهندسي ژنتيك (گياهان تراريخته) در اولويت قرارگرفته‌ كه به‌صورت ناعادلانه و بدون اطلاع و آگاهي كافي در خصوص احتمال خطر اين گياهان اظهارات نامستندي ارائه مي‌شود، درصورتي‌كه تمام مباحث مطرح در اين زمينه، در بحث پيش‌بيني احتياطي مطرح است.

Biological risks are classified into two categories; biosecurity and biosafety risks. Biosecurity is considered as a series of precautionary measures for reduction of biological risks such as outbreaks infectious diseases in humans and animals, diseases related to agricultural products, preventing quarantined pests and invasive alien species. The most important subcategory of biosecurity is laboratory biosecurity. The release of anthrax microbes in the United States and foot-and-mouth disease outbreak in the United Kingdom are examples of non-compliance with the principles of biosecurity. The Security Council Resolution 1540 in 2004 and World Health Assembly resolution 58/29 in 2005 were international efforts for the ratification of biosecurity rules. The most important biosecurity challenges ar e as follows; lack of coordination between politicians and bioscience scientists, lack of proper legislation, poor management, inadequate training of employees and technicians, selection of inefficient and improper staff and scientists and de novo production of dangerous organisms through direct mutagenicity by terrorists. It is not only the biosecurity which is not prioritized in Iran but also debates such as the risks of genetic engineering (transgenic plants) are prioritized that non-documented statements about the risks of these plants are presented unfairly and without enough information, while all the related discussions in this field is raised in precautionary predictions debate.