سنجش پايداري اجتماعي در بين محله‌هاي قديم و جديد شهر يزد

در بستر افزايش توجهات بين­ المللي به محيط زيست و مسائل مربوط به كيفيت زندگي، تلاش براي دستيابي به پايداري اجتماعي در بين محلات اهميت ويژه­اي يافته است. در اين ميان، محله به عنوان مبناي فيزيكي –اجتماعي مي­تواند نقش بسيار مهمي در زمينة پايداري شهرها ايفا كند. هدف اين پژوهش بررسي عوامل مؤثر بر پايداري اجتماعي در بين محلات قديم و جديد شهر يزد مي­باشد. روش تحقيق در پژوهش حاضر از نوع پيمايشي و ابزار گردآوري داده­ها، پرسشنامه است. جامعة آماري پژوهش را شهروندان شهر يزد تشكيل داده و براساس فرمول كوكران تعداد 400 نفر به عنوان نمونه، به روش نمونه ­گيري چند مرحله­اي انتخاب شده­اند. در مرحلة اول از روش نمونه­ گيري خوشه­اي براي انتخاب محلات و در مرحلة دوم از نمونه ­گيري سيستماتيك استفاده شده است. پس از جمع­آوري اطلاعات، داده­ها توسط نرم افزار Spss مورد پردازش قرار گرفته و ميزان روايي از طريق آلفاي كرونباخ به ­دست آمده است. يافته ­ها نشان مي­دهد مقايسة بين محلات قديم، جديد و مجتمع­هاي مسكوني بيانگر اين است كه محلات قديم ناپايدارتر و محلات جديد داراي پايداري بيشتري هستند. همچنين براساس نتايج رگرسيون از بين 8 متغير مستقل وارد شده به معادلة رگرسيون، در محلات قديم از جمله متغيرهاي: رضايت از محله، رضايت از مسكن، مشاركت اجتماعي و سن، در محلات جديد متغيرهاي: رضايت از محله، رضايت از مسكن و در بين مجتمع ­هاي مسكوني متغيرهاي: رضايت از محله، رضايت از مسكن در تبيين پايداري اجتماعي سهم بيشتري را ايفا مي­كنند.