پديد آورندگان :
بريد كاظمي، سيما دانشگاه علوم پزشكي مشهد , موسي فرخاني، احسان دانشگاه علوم پزشكي مشهد - معاونت بهداشتي , افتخاري گل، رضا دانشگاه علوم پزشكي مشهد - معاونت بهداشتي درماني , تقي پور، علي دانشگاه علوم پزشكي مشهد - مركز تحقيقات عوامل اجتماعي مؤثر بر سلامت , باهنر، عليرضا دانشگاه تهران - دانشكده دامپزشكي , امامي، اميد دانشگاه علوم پزشكي مشهد , بهرامي، حميدرضا دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده طب ايراني و مكمل
كليدواژه :
ديابت , خودگزارشي , روايي , مشهد
چكيده فارسي :
مقدمه و اهداف: محققان و متخصصان حوزه سلامت از يافته‌هاي خودگزارشي ابتلا به بيماري‌هاي مزمن به طرز چشم‌گيري استفاده مي‌كنند. اين مطالعه با هدف بررسي روايي خودگزارشي ابتلا به ديابت طراحي شده است.
روش كار: در اين مطالعه مقطعي از يافته‌هاي سرشماري سال 1394 در سطح كلان‌شهر مشهد كه يك بررسي مبتني بر جمعيت در افراد بالاي 30 سال بوده (n=307103) براي تعيين نسبت خودگزارشي ابتلا به ديابت استفاده شد. از سامانه پرونده الكترونيك سلامت سينا SinaEHR® با كدهاي تشخيصي E10 و E11 تأييد شده توسط پزشكان به عنوان مرجع استفاده شد. حساسيت، ويژگي، ارزش‌هاي اخباري مثبت ومنفي و نسبت درستنمايي با فاصله اطمينان 95 درصد محاسبه شد.
يافته‌ها: حساسيت خودگزارشي ابتلا به ديابت 24/59 درصد (فاصله اطمينان 95 درصد: 25/21-23/97)، ويژگي 98/04درصد
(فاصله اطمينان 95 درصد: 98/09-97/99)، PLR 56/12درصد (فاصله اطمينان 95 درصد: 13/02-12/11)، NLR 77/0درصد
(فاصله اطمينان 95 درصد: /78-0/76)،PPV 77/44درصد (فاصله اطمينان 95 درصد: 45/67-43/89) و NPV 27/95درصد
(فاصله اطمينان 95 درصد: 95/31-95/23)، مي‌باشد. حساسيت خودگزارشي ابتلا به ديابت در مردان، افراد ايراني، مجرد، سن 60 سال و بيشتر، افراد داراي شاخص توده بدني (BMI) بين 25-18/5و افراد داراي تحصيلات دانشگاهي بالاتر بوده است.
نتيجه‌گيري: اگرچه حساسيت خودگزارشي ابتلا به ديابت در اين مطالعه حاضر پايين بوده است، اما ويژگي و ارزش‌هاي اخباري مثبت و منفي آن نسبتاً خوب بود.خودگزارشي ديابت در مردان، افراد ايراني، مجرد، سن 60 سال و بيشتر، افراد داراي BMI بين 25-18/5 و افراد داراي تحصيلات دانشگاهي بالاتر بوده است. به نظر مي‌رسد در استفاده از داده‌هاي خودگزارشي در مطالعه‌هاي اپيدميولوژيك احتياط بيشتري بايد صورت پذيرد.
چكيده لاتين :
Background and Objectives: Researchers and health specialists are increasingly using self-reports to obtain information on chronic illnesses. This study was conducted to assess the validity of self-reports of diabetes based on a recent field survey in Mashhad.
Methods: In this cross-sectional study, we used the results of 2015 census in Mashhad, a population based survey of people over the age of 30 (n =307103), to determine the proportion of self-reported diabetes. The patient records of Sina Electronic Health Record system (SinaEHR®) coded as E11 and E12 approved by doctors were used as a reference. The sensitivity, specificity, positive predictive value, and negative predictive value were calculated with 95% confidence intervals.
Results: The sensitivity, specificity, PLR, NLR, PPV, and NPV of self-reported diabetes was 24.59% (95% CI: 23.97-25.21), 98.04% (95% CI: 97.99-98.09), 12.56% (95% CI: 12.11-13.02), 0.77% (95% CI: 0.76-0.78), 44.77% (95% CI: 43.89-45.67), and 95.27% (95% CI: 95.23-95.31), respectively. The sensitivity of self-reported diabetes was higher in men, Iranian individuals, single subjects, people aged 60 and over, individuals with a BMI of 18.5-25, and those with university education.
Conclusion: Although the sensitivity of self-reported diabetes was poor in this study, its specificity and positive and negative predictive values were good. Furthermore, the sensitivity of self-reported diabetes was higher in men, Iranian individuals, single subjects, people aged 60 and over, individuals with a BMI of 18.5-25, and those with university education. It seems that caution should be exercised in using self-reported data in epidemiological studies.
