بررسي و تحليل مناسبات صفويان با اقليت مسيحي در ايران در دوره تكوين و اقتدار حكومت (907ـ 1100ق/1501ـ1600م)

The Study of Safavid’s Relationships with Christian Minority in Iran throughout the Development and Authority (907-1100 After Hijrah / 1501-1600 AC)

صفويه، به عنوان نخستين‌حكومت شيعي اثني­عشري مستقل و مقتدر، با دو جريان ديني و مذهبي اهل‌سنّت و پيروان اديان غير اسلامي روبه‌رو بودند. منابع تاريخي، گزارش‌هاي متفاوت و گاه متناقضي را درباره چگونگي تعامل صفويه با آنها ارائه كرده ­اند. پژوهش حاضر، بر آن است كه تعامل و رويكرد صفويه در مقطع تشكيل و تأسيس، و نيز دوره اقتدار خود را نسبت به مسيحيان به عنوان مهم‌ترين اقليت ديني آن روزگار و نيز عوامل مؤثر بر اين تعامل و پيامدهاي آن بررسي نمايد. اين بررسي، با واكاوي منابع تاريخي دوره مذكور، سفرنامه­ هاي جهانگردان غربي و سُفراي خارجي حاضر در ايران و همچنين، نتايج مطالعات مستشرقان معاصر و صفويه­ پژوهان، صورت گرفته است.

Safavid as the first government of Shiite Twelvers was dealing with two religious trends of Sunnites and the followers of non Islamic religions. The historical sources have presented different and contradictory reports in relation to the way of Safavid’s interaction with them. The present research is to study the interaction as well as the approach of Safavid in time of development and its authority towards the Christians being regarded as the most important religious minority of that time as well as the elements effective on this interaction along with its consequences. This study has been done via the investigation of historical sources in the aforementioned era, the western tourists’ travel books, and the foreign ambassadors present in Iran as well as the results of studies of contemporary orientalists and researchers in relation to Safavid.