پديد آورندگان :
موسوي، صديقه دانشگاه علوم پزشكي قم - دانشكده پرستاري و مامايي , يوسفي، مجيد دانشگاه علوم پزشكي كاشان - دانشكده پرستاري و مامايي - گروه پرستاري , يوسفي، محبوبه دانشگاه علوم پزشكي قم - دانشكده پرستاري و مامايي , گلي طالب، محمد دانشگاه علوم پزشكي اراك - دانشكده پرستاري و مامايي , مومنيان، سميه دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي - دانشكده پيراپزشكي - گروه آمار زيستي , پاشايي ثابت، فاطمه دانشگاه علوم پزشكي قم - دانشكده پرستاري و مامايي , دهقاني خرم آبادي، حكيمه دانشگاه علوم پزشكي قم - دانشكده پرستاري و مامايي
چكيده فارسي :
مقدمه: با توجه به ارتباط نزديك بين صلاحيت باليني و مفهوم كيفيت مراقبت، صلاحيت باليني در حرفه پرستاري به عنوان رشته‌اي عملي، از جايگاهي منحصر به فردي برخوردار است. از طرفي يكي از مهم‌ترين چالش‌هاي مديريت پرستاري در جهت ارتقاء كيفيت خدمات پرستاري حفظ و ارتقاء كيفيت زندگي كاري پرستاران مي‌باشد. لذا اين پژوهش با هدف تأثير ارتقاي صلاحيت باليني بر كيفيت زندگي كاري پرستاران در بخش‌هاي كودكان بيمارستان‌هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي در سال 1393 انجام شد.
روش كار: اين پژوهش يك مطالعه نيمه تجربي از نوع قبل و بعد است كه بر روي 62 پرستار شاغل در بخش‌هاي كودكان بيمارستان مفيد وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي در سال 1393 انجام شد. ابتدا صلاحيت باليني و كيفيت زندگي كاري پرستاران با استفاده از پرسش نامه سنجيده شد. جهت تعيين روايي ابزار از روش اعتبار محتوا و جهت پايايي ابزار از همساني دروني استفاده شد. جهت ارزيابي صلاحيت باليني 16 مهارت در پرستاران ارزيابي شد. بدين صورت كه هر پرستار 3 تا 5 بار مورد مشاهده قرار گرفت. كيفيت زندگي كاري پرستاران هم با استفاده از پرسش نامه سنجيده شد. سپس اصول و فرآيندآموزش به كودك و خانواده، در 5 جلسه دو ساعته به پرستاران آموزش داده شد. بعد از فاصله زماني 3 ماه مجدداً صلاحيت باليني و كيفيت زندگي كاري پرستاران مورد ارزيابي قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از نرم افزار اس پي اس اس نسخه 16 و با استفاده از آزمون تي زوجي آناليز شد. سطح معناداري 05/0 درنظر گرفته شد.
يافته‌ها: سطح صلاحيت باليني همه افراد مورد بررسي قبل از آموزش متوسط و كم بود. در مرحله بعد از مداخله صلاحيت باليني 5/93 درصد پرستاران از سطح كم به سطح متوسط ارتقاء يافت. تفاوت معناداري بين ميانگين صلاحيت باليني قبل و بعد از مداخله وجود داشت (01/0 > P). در مرحله قبل از مداخله، 1/66 درصدپرستاران و نيز در مرحله بعداز مداخله 8/75 درصدپرستاران كيفيت زندگي كاري خود را متوسط برآورد نمودند. امتياز كيفيت زندگي كاري نيز، قبل و بعد از مداخله داراي تفاوت معناداري مي‌باشد (01/0 > P).
نتيجه گيري: ارتقاء صلاحيت باليني، حتي در يك حيطه بر بهبود كيفيت زندگي كاري پرستاران تأثير گذار مي‌باشد. لذا پيشنهاد مي‌شود كه با توجه به رسالت حاكميت باليني در مراكز درماني و تأمين ايمني بيشتر و ارتقاي كيفيت مراقبت ارائه شده به مددجويان، ارتقاي صلاحيت باليني پرستاران با ارائه دوره‌هاي آموزش مداوم به عنوان يك برنامه مدون و به صورت سالانه انجام شود.
چكيده لاتين :
Introduction: Because of the relationship between clinical competency and quality care concept, clinical competency in nursing, as a practical discipline, has a unique status. On the other hand, one of the most important challenges of nursing management for promotion of quality of nursing services is to improve nurses’ occupational quality of life. Therefore, the aim of this study was to evaluate the impact of promoting nurses' clinical competency on the occupational quality of life in pediatric nurses.
Methods: This study was a quasi-experimental, before, and after study that was done on 62 pediatric nurses at selected Hospital of Shahid Beheshti University of Medical Sciences. First nurses' clinical competency and occupational quality of life was measured. For evaluation of nurses' clinical competency, a check list was used. Sixteen skills were evaluated to assess the clinical competency of nurses. Thus, nurses were observed 3 to 5 times. Occupational quality of life was evaluated by the questionnaire. Then, in five meetings that lasted two hours, the process of educating about child and family was trained to the nurses. After 3 months, nurses' clinical competency and occupational quality of life were evaluated. Data were analyzed by the SPSS 21, using descriptive statistics and paired t-test at significance level of P = 0.05.
Results: Before the intervention, level of clinical competency of all nurses was at a medium and low level. After the intervention, clinical competency of 93.5% of the nurses was promoted from the low level to the medium level. There was a significant difference between mean clinical competency before and after the intervention. Before the intervention, the majority of nurses (66.1%) had medium occupational quality of life. After the intervention, occupational quality of life of most nurses (75.8%) was reported as medium. There was a significant difference between the mean occupational quality of life before and after the intervention.
Conclusions: Promoting clinical competency, even in a scope, improves occupational quality of life. For this reason and regarding the mission of clinical governance at health centers and providing more safety and quality of care provided to patients, it is recommended to promote clinical competency by planning for a period of continuing medical education, as a program to be carried out annually.
