اثربخشي آموزش گروهي مؤلفه‌هاي شناخت و عمل به وظايف ديني بر ارتقاء شادي

Effectiveness of group training on knowledge and practice of religious duties and its relationship with students' happiness

مقدمه: شادي از جمله هيجان‌هاي مؤثر در سلامت ‌روان مي‌باشد كه توجه مستمر و تلاش در جهت ارتقاي آن مورد اهميت است. بدين منظور در سال‌هاي گذشته، برخي از روان‌شناسان شادي و پژوهشگران كوشيده‌اند روش‌هايي براي افزايش ميزان شادي در افراد ارايه دهند. از جمله اين روش‌ها مي‌توان به آموزش‌هاي ديني و معنوي اشاره كرد. از اين رو هدف از اجراي پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي آموزش گروهي مؤلفه‌هاي شناخت و عمل به وظايف ديني بر ميزان شادي دانشجويان بود. روش: در اين پژوهش نيمه تجربي، 40 نفر از دانشجويان مؤسسه عالي المهدي اصفهان در سال تحصيلي 1392-1391 به صورت تصادفي به دو گروه 20 نفره آزمايش و شاهد تقسيم شدند. گروه آزمايش 8 جلسه آموزش مؤلفه‌هاي شناخت و عمل به وظايف ديني دريافت كرد و گروه شاهد هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. قبل از مداخله و هشت هفته بعد از اتمام مداخله هر دو گروه پرسشنامه شادكامي آكسفورد را تكميل كردند. ميزان اعتبار اين پرسشنامه با استفاده از آلفاي كرونباخ 0/90 محاسبه گرديد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS v.18 استفاده شد. يافته‌ها: در اين پژوهش دو گروه آزمايش و شاهد از نظر مشخصات دموگرافيكي همگن بودند (0/002=p). ميانگين سني شركت‌كننده‌ها (1/84±21/52) بود. مقايسه ميانگين نمرات پس آزمون شادي در گروه‌هاي مورد مطالعه و تحليل كوواريانس نمرات آزمون شادي نشان داد بين گروه آزمايش و شاهد تفاوت معناداري وجود دارد (0/002=p). نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه آموزش مؤلفه‌هاي شناخت و عمل به وظايف ديني بر شادي دانشجويان مؤثر بوده است. لذا نقش آموزش مؤلفه‌هاي شناخت و عمل به وظايف ديني جهت ارتقاي شادي دانشجويان بايد مدنظر قرار گرفته شود.

Introduction: Happiness is one of the most efficient emotions and plays a great role on mental health. In recent years, researchers and psychologists have tried to provide methods to increase the level of happiness in individuals. Spiritual and religious training are examples of these methods. The aim of this research is to study the effect of group training on knowledge and practice of religious duties and its relationship with students' happiness. Method: In this quasi-experimental study, 40 students of Almahdi higher education center in Isfahan were divided randomly into two groups of 20 students (control and experimental). Experimental group received 8 training sessions on knowledge and practice of religious duties, but control group did not receive any training. Before and 8 weeks after the end of training, both groups completed the oxford happiness questionnaire (with Cronbach's alpha reliability: %90). Data was analyzes using SPSS v.18 software. Results: In this study, experimental and control groups were homogeneous in demographic features. The average age of participants was (21.52±1.84). Comparison between average scores after happiness test in studied groups and analyzing covariance scores of happiness test shows that there was significant difference between control and experimental groups (p<0.002). Conclusion: Results of this study revealed that training on knowledge and practice of religious duties are effective on the level of students' happiness and should be considered further.