تاثير واقعيت درماني بر خودكارامدي مادران كودكان سندرم داون

The effect of reality therapy on self-efficacy in mothers of children with Down syndrome

مقدمه: سندرم داون، شايع ترين اختلال غير طبيعي كروموزومي انساني و شناخته ترين عامل ژنتيكي عقب ماندگي ذهني، زمينه ساز بروز نقايص و ناهنجاري هاي فيزيكي و مادرزادي است ، به دليل رفتارهاي غيرعادي اين كودكان خودكارآمدي مادران دچار اختلال مي شود. اين مطالعه با هدف تاثير واقعيت درماني بر خودكارامدي عمومي مادران كودكان سندرم داون انجام شده است. روش­: در اين مطالعه ي كارآزمايي باليني در سال 1396 در مركز بهزيستي شهرستان بندرعباس 40 مادر كودكان سندرم داون به روش نمونه گيري تصادفي ساده به دو گروه كنترل و آزمون تقسيم شدند. جهت انجام مداخله در گروه آزمون نه جلسه ي آموزشي، هر جلسه ي به مدت 60 دقيقه انجام شد. براي جمع­آوري اطلاعات بيماران از پرسشنامه هاي دموگرافيك و خودكار آمدي عمومي شرر و همكاران (1982)استفاده شد. بعد از جمع آوري داده ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي تجريه و تحليل داده ها انجام شد. يافته‌ها: نمره خودكارآمدي در گروه آزمون و كنترل قبل از مداخله به ترتيب9/6 +1/55 و9/8 +2/56 و بعد از مداخله به ترتيب 4/6 +4/60 و 5/9 +2/57 بود. آزمون تي مستقل بين دو گروه قبل از مداخله اختلاف معني داري را نشان نداد(62/0= p)، بعد از مداخله بين اين دو گروه اختلاف معني داري را نشان نداد(22/0= P) و آزمون تي زوج بين قبل و بعد از مداخله در گروه كنترل اختلاف معني داري را نشان نداد(51/0= p)ولي آزمون تي زوج در گروه آزمون قبل و بعد از مداخله اختلاف معني داري را نشان داد(01/0> p).آزمون كواريانس رابطه ي معني بين قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون و كنترل اختلاف معني داري(0//34=P) را با 0/16 =Eta نشان داد. نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد واقعيت درماني بر خودكارامدي مادران كودكان سندرم داون تاثير مثبتي داشته است.مي توان از واقعيت درماني به عنوان روشي مناسب و مؤثر در افزايش خودكارامدي مادران كودكان سندرم داون در مداخلات درماني و باليني استفاده نمود.

Introduction :Down syndrome is the most prevalent abnormal chromosomal disorder in human and the best known genetic cause of mental retardation which lays the foundations for physical and congenital defects and abnormalities. Abnormal behaviors of children with Down syndrome impair their mother's self-efficacy. The present study was conducted to investigate the effect of reality therapy on general self-efficacy in mothers of children with Down syndrome. Method: In the present clinical trial, which was conducted in the welfare center of Bandar Abbas, Iran in 2016, 40 mothers of children with Down syndrome were randomly assigned to a control and experimental group. The intervention involved holding nine 60-minute training sessions in the experimental group. The patients’ data were collected using demographic questionnaires and the General Self-efficacy Scale (Sherer et al., 1982), and analyzed using descriptive and inferential statistics. Results: The mean pre-intervention self-efficacy score was found to be 55.1±6.9 in the experimental group and 56.2±8.9 in the controls, while the corresponding post-intervention scores were 60.4±6.4 and 57.2±9.5. The independent t-test showed no significant differences between the two groups either before (P=0.62) or after (P=0.22) the intervention. The paired t-test also showed no significant differences in the control group after compared to before the intervention (P=0.51), although this difference was significant in the experimental group (P<0.01). ANCOVA revealed significant differences in the experimental and control groups after compared to before the intervention (P=0.034, Eta=0.16). Conclusion: Reality therapy was found to positively affect self-efficacy in mothers of children with Down syndrome. Reality therapy can be used as a proper and effective method in therapeutic and clinical interventions to improve self-efficacy in these women.